Rozdział 10

Oczami Damona:

-Jesteś idiotą.- Bąknąłem do brata i w wampirzym tempie wyniosłem Elenę na zaplecze. Położyłam ją delikatnie na ziemi.- Przynieś apteczkę.- Skierowałem prośbę do Jeremy’ego. Ten bez słowa podbiegł do kredensu i przyniósł zestaw pierwszej pomocy. Otworzyłem skrzyneczkę i wyciągnąłem nożyczki.- Mam nadzieję, że nie byłaś przywiązana do tych spodni…- Starałem się ją trochę rozweselić.

-Wbrew pozorom niekoniecznie.- Uniosła lekko kąciki ust do góry. Mimo bólu starała się zachować zimną krew. Rozciąłem materiał odsłaniając ranę. Dziewczyna skrzywiła się. Cholera, wyglądało gorzej niż się spodziewałem.

-Myślałem, że obejdzie się bez tego.- Mówiąc to rozgryzłem sobie nadgarstek.

-Nie lepiej zawieźć ją do szpitala?- Zapytał szybko młody Gilbert.

-Tak? I co im powiemy? Że pijany psychol wbił jej butelkę w nogę, a my nie pamiętamy jak wyglądał?- Zakpiłem.

-Damon ma pod tym względem racje. Zastanawia mnie jednak fakt, czy nie obeszłoby się bez krwi.- Powiedziała próbując zachować kamienną twarz.

-Tak? Czyli chcesz się wykrwawić, albo mieć do końca życia okrągłą bliznę na nodze? Chodź stawiam bardziej na to pierwsze. Zważając na fakt, że jakieś trzy centymetry wyżej i trafiłby cię w tętnice.- Wzdrygnęła się. –To jak, dalej będziesz się ze mną spierać czy pozwolisz mi działać?

-W porządku.- Powiedziała cicho. Było po niej widać zmęczenie. Rozgryzłem z powrotem nadgarstek (poprzednia rana już się zagoiła) i przybliżyłem go do ust Eleny. Zawahała się na chwile, jednak zaraz zaczęła sączyć życiodajny płyn.

-Grzeczna dziewczynka.- Pochwaliłem ją i pogładziłem po włosach. –Już wystarczy.- Posłusznie oderwała się ode mnie. Z powrotem chwyciłem do dłoni apteczkę. Wyciągnąłem wodę utlenioną i oblałem jej ranę, po czym chwyciłem bandaż i starannie owinąłem nim nogę Eleny. –Daje ci dwa dni i znowu będziesz skakać. A teraz tu oboje poczekacie, a ja coś załatwię.- Powiedziałem jak do dzieci.

-A mianowicie, co takiego?- Spytała zaciekawiona.

-Idę skręcić kark braciszkowi.- Rzuciłem jakby to było oczywiste. –Opiekuj się siostrą.- Dorzuciłem na obchodnego Jeremy’emu.

            Z powrotem wróciłem do baru. Stefan nic sobie nie zrobił z tego, co przed chwilą zaszło. Dalej bawił się dziewczynami i nawet nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności. Krew się we mnie zagotowała. Jak najciszej i najszybciej podbiegłem do niego. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia złapałem go od tyłu za głowę i z całej siły skręciłem kark. Jego towarzyszki pisnęły.

-Dlaczego to ja zawsze muszę po tobie sprzątać?- Rzuciłem do nieruszającego się ciała brata.

            Podszedłem do każdej z dziewczyn. Wymazałem im pamięć i kazałem iść do domu. Zajęło mi to niecałe pięć minut. Potem zarzuciłem braciszka na plecy jak worek na ziemniaki i wróciłem z nim na zaplecze.

-Poszło łatwiej niż myślałem.- Powiedziałem dumny z siebie.

-I, co masz zamiar z nim zrobić?- Zapytała słabym głosem Elena. Była zmęczona i obolała chodź próbowała to ukryć.

-To, co ostatnim razem, pamiętasz? Ty i Lexi go przetrzymywałyście i torturowałyście, a ja go uwolniłem i zabrałem na braterski wieczór. Jeżeli można to tak nazwać…

-Chciałabym pamiętać.- Powiedziała słabym głosem.

-Da się załatwić.- Wzruszyłem ramionami. –Zaraz wracam.- I w wampirzym tempie zaniosłem Stefana do bagażnika

Oczami Eleny:

            Ból nogi trochę zelżał, chodź dalej dawał o sobie znaki. Najbardziej bolało, gdy się poruszałam. Nie wyobrażam sobie w tym momencie stanąć na równe nogi. Spojrzałam na Jeremy’ego. Patrzył na mnie ze zmartwieniem. Starając się zachować zimną twarz delikatnie uśmiechnęłam się do niego. Pojawił się Damon. Już bez Stefana.

-To, co wracamy?- Kiwnęłam potwierdzająco głową.

-A ty braciszku?- Spytałam.

-Ja zostaję. Praca… Będę w domu po siódmej.

-Jakby coś to dzwoń.- Chciałam się podnieść z ziemi. Jednak ból skutecznie to uniemożliwiał, co nie umknęło uwadze wampira. Wziął mnie na ręce, a ja mocno objęłam go ramionami.

-Do mnie.- Dodał starszy Salvatore.

            Wyszliśmy na zewnątrz. Było jeszcze ciemno i strasznie zimno. Kurczowo chwyciłam się szyi Damona.

-Ej spokojnie, nie upuszczę cię.- Uspokoił mnie chłopak.

-Wiem.

-Ale…- Drążył.

-Co ale? Czy zawsze musi być jakieś, ale?

-Zwykle takowe znajdujesz.- Delikatnie wsadził mnie na przednie siedzenia auta. I sam po chwili usadowił się na miejscu kierowcy.

-Chyba masz racje.- Dodałam po dłuższym przemyśleniu. –A tak w ogóle to gdzie twój brat?- Zapytałam. Dopiero teraz do mnie dotarło, że nie ma go na tylnym siedzeniu.

-W bagażniku.- Uśmiechnął się. Pokręciłam z niedowierzaniem głową.

-To się nazywa komfort jazdy…- Podsumowałam. Resztę drogi jechaliśmy w milczeniu. Co jakiś czas patrzyłam na niego. Moją uwagę przyciągały jego niebieskie oczy. Miałam wrażenie, iż można by się w nich utopić. Tak leciały sekundy, minuty, aż w końcu zasnęłam.

            W pokoju siedziały dwie wersje mojej osoby. Moja młodsza - sprzed czterech lat oraz obecna. Obserwowałam je obie jakby z góry. Jakbym była duchem. Nie mogłam nic powiedzieć, zaśmiać się, krzyknąć. Obie postacie prowadziły ze sobą dialog.

-A, co jeśli tak naprawdę, zawsze kochałaś Damona?- Spytała starsza.

-To teraz masz okazję zmienić decyzje.- Odezwała się młodsza.

-Skąd będę wiedziała, że jest słuszna?

-Masz wymazane wspomnienia, ale czy jesteś pewna, że uczucia też?

            Nie obudziłam się. Spałam dalej, jednak już nic więcej nie śniłam.

Oczami Damona:

            Elana zasnęła, a ja zamiast do jej domu skierowałem się do pensjonatu. Chciałem zamknąć Stefka w piwnicy, przywiązać do krzesła, spuścić krew, nafaszerować werbeną i postarać się, aby jego człowieczeństwo wróciło.

            Stanąłem na podjeździe. Spojrzałem jeszcze raz na dziewczynę i nie mogąc się powstrzymać delikatnie pogłaskałem ją po policzku. Tak słodko spała. Nie chcąc jej niepotrzebnie budzić zostawiłem ją na chwilkę w samochodzie, a sam podszedłem do bagażnika wyciągnąć brata.

            Zaniosłem go tak jak planowałem - do piwnicy. Bardzo dokładnie przywiązałem do masywnego krzesła i spuściłem mu dość sporą ilość krwi. Chcąc go jeszcze bardziej osłabić wstrzyknąłem wysoko stężoną werbenę. Wychodząc dokładnie zamknąłem drzwi.

            Wróciłem do samochodu. Elena dalej spała w najlepsze. Uruchomiłem pojazd i skierowałem się do domu szatynki. Ciszę zapełniałem słuchając miarowego oddechu dziewczyny.

            Zatrzymałem się na podjeździe. Wysiadłem z auta i podszedłem po Elenę. Nie chcąc jej budzić delikatnie uniosłem ją i zaniosłem do jej pokoju.

Niestety wbrew moim staraniom obudziła się, gdy kładłem ją na łóżku. Zaspanym głosem szepnęła:

-Zostaniesz tutaj?- Delikatnie poklepała miejsce obok siebie. Zdziwiłem się, ale nie potrafiłem jej odmówić.

-Oczywiście.- Odpowiedziałem i położyłem się obok. Szatynka przysnęła się do mnie i delikatnie przytuliła. Po chwili znów usłyszałem jej miarowy oddech i również pozwoliłem sobie na sen.

A dzisiaj taki delenowski ;) Trochę go wymęczyłam, przez brak weny, ale ważne, że jest ;p Długością też nie zachwyca...ale nie miejcie pretensji. To przez kończące się wakacje...

Liczę na wasze szczere opinie w postaci komentarzy ;)