Rozdział 6

Oczami Eleny:

            Wróciłam do akademiku, ale myślami wciąż byłam w barze z Damonem. Intrygowała mnie jego osoba. Przyciągał mnie do siebie. Jego wygląd, charakter i te niebieskie oczy, w których można było utonąć. Mimo, że byłam pewna, iż coś ukrywa nie potrafiłam o nim myśleć negatywnym aspekcie.

Otworzyłam drzwi naszego pokoju i rozejrzałam się. Bonnie czytała jakąś starą księgę, zapewne czarów, a Caroline leżała z laptopem na kolanach. Żadna nawet nie zadała sobie trudu żeby sprawdzić, kto wszedł.

-Cześć dziewczyny.- Przywitałam się. –Jak wam minęło popołudnie?

-A bardzo dobrze.- Bonnie oderwała się od lektury. –Jeremy kazał cię pozdrowić.

-Co tam u niego?- Zapytałam.

-Wszystko w porządku. Wybiera się na te same studia, co my. Nacisk Alarica.- Prychnęłam. Cały łowca. -Musisz mu przybliżyć pozytywne aspekty bycia biednym studentem.- Kontynuowała czarownica.

-Niech się cieszy, odziedziczy po nas notatki i sam nie będzie musiał ich pisać. W tym czasie popracuje i może będzie majętnym studentem? A zarobioną kasą podzieli się z siostrą.- Wybuchnęłyśmy śmiechem

-O już masz pierwszy argument. Tylko ani mru mru Alaricowi.- Tym razem odezwała się Caroline.

-A właśnie jak tam spotkanie z Klausem?- Zapytałam. Wampirzyca spoważniała.

-Zgadnij, kto jest w mieście i na ciebie poluje?

-Chyba się domyślam… Katherine.

-Otóż to.

-Nie wydajesz się zaskoczona.- Stwierdziła Bonnie.

-Bo nie jestem. Poluje na mnie od pięciu lat? Dobrze liczę?

-Chyba tak. Jak nie od sześciu. W każdym razie musisz na siebie uważać.- Powiedziała Caro.

-Ty i te twoje dobre rady.- Zaśmiałam się.

-Masz dobry humor widzę. Spotkałaś kogoś fascynującego?- Spytała czarownica.

-A ty, co zaczęłaś w myślach czytać?- Prychnęłam. –I owszem, poznałam.

-Nie zapominaj, że jesteś ze Stefanem.- Pouczyła mnie, Caroline.

-Nie zapominam.- Powiedziałam pewnie. –Poznałam potencjalnego przyjaciela i tyle. Nawet nie wiem czy go polubiłam. Wydawał się miły, ale… Nieważne.

-Ważne. Powiedz.- Przymuszała mnie Bonnie.

-No dobrze...- W końcu, komu miałam się wyżalić, jak nie przyjaciółkom? –Może zacznę od początku. Od paru lat, co noc śni mi się droga. Czekam tam na czarny samochód, który z piskiem opon staje przede mną. Ze środka wychodzi mężczyzna. Do tej pory nie odzywał się do mnie ani słowem, ale dzisiejszej nocy to się zmieniło.- Spojrzałam na dziewczyny. Patrzyły na mnie zdziwione, a w oczach mogłam zobaczyć przebłysk przerażenia.

-I, co powiedział?- Spytała się Bonnie.

-Nareszcie się spotkamy. Wiem, że to dziwne.

-I spotkałaś go dzisiaj.- To było bardziej stwierdzenie, niż pytanie, ale i tak kiwnęłam potwierdzająco głową. -Dlaczego nie powiedziałaś nam wcześniej?

-A, co miałam powiedzieć? Że codziennie śni mi się ten sam sen? Przecież to się do psychiatryka nadaje. Albo dzisiaj, przychodzę i beztroskim tonem mam wam oznajmić: wiecie, spotkałam faceta z moich snów. Przecież to nawet brzmi niedorzecznie.

-Jakby na to spojrzeć z perspektywy Eleny, też bym nic nie powiedziała.- Stwierdziła Caroline.

-No właśnie. To kontynuuje. Więc siadam dzisiaj przy barze. Odwracam głowę i widzę jak jakiś wampir wysysa krew dziewczynie. Wyjęłam z kieszeni aerozol z werbeną szturchnęłam go, coś powiedziałam i chciałam oblać. Na chęciach się skończyło.-Odpowiedziały mi pytające spojrzenia przyjaciółek.- Spryskiwacz się zepsuł. –Wyjaśniłam. –W każdym razie odwrócił się i zobaczyłam tego mężczyznę ze snów. To może i byłby zbieg okoliczności, ale on pod wpływem zaskoczenia wypowiedział moje imię. Jak go o to spytałam zaczął się zasłaniać Katherine. Znowu coś zaczęło mi nie pasować, ponieważ ludzie, którzy znają Pierce, a mnie nie, nazywają moją osobę jej imieniem. –Wyjaśniłam. –To jeszcze nie wszystko. Od poniedziałku zaczyna studia i tak się składa, że na tym samym roku i kierunku, co my. Ma na imię…-Nie pozwolono mi skończyć.

-Damon.- Dokończyły za mnie.

-A wy skąd to wiecie?- Całkowicie zbiły mnie z tropu. Popatrzyły po sobie.

-Niech ci ten idiota sam wyjaśni.- Powiedziała Caro. –Ja już mam dość tych kłamstw. Napisałam do niego. Pewnie już jest w drodze.

-Do Stefana lepiej też napisz.- Stwierdziła Bonnie. –To jego również dotyczy.

-Wiem. Już go poinformowałam. Boję się, że sobie karki połamią…- Teraz już kompletnie nie wiedziałam, o co chodzi.

Oczami Damona:

            Leżę sobie wygodnie na mięciutkim materacyku w hotelu, popijając Burbona i myśląc o Elenie. Aż tu nagle z zamyśleń wyrwał mnie sygnał SMS-a. Leniwie podniosłem się z łóżka i sięgnąłem po telefon. Spojrzałem na wyświetlacz: Blondi. Czego ona do cholery znowu chce? Odczytałem wiadomość:

Przyjedź tu natychmiast.

Elena się wszystkiego domyśla,

A my nie mamy zamiaru dalej jej okłamywać.

Akademik pokój numer 72.

            Nie czekając ani sekundy dłużej zerwałem się na równe nogi. Chwyciłem moją ulubioną skórzaną kurtkę i w wampirzym tempie wybiegłem z hotelu, kierując się w stronę akademików.

W tym momencie nie wiem, co czułem. Strach, ciekawość, podekscytowanie to na pewno. I ulgę. Było tak jakby ktoś ściągnął z mojej piersi ogromny ciężar.

Chwilę później stałem już pod pokojem numer 72. Zapukałem i zaczekałem, aż ktoś zaprosi mnie do środka.

           

Oczami Stefana:

            Od dłuższego czasu nie potrafiłem znaleźć sobie miejsca. Najpierw Katherine, potem Damon. Czy ten dzień nie mógłby być piękniejszy? Pomyślałem z sarkazmem i właśnie w tym momencie usłyszałem mój telefon. Wiadomość od Caroline. Nie czekając długo odczytałem ją.

Wiem, że nie będziesz z tego powodu szczęśliwy,

Ale Elena zaczęła coś podejrzewać w związku z Damonem.

Ja z Bonnie nie potrafimy jej już dłużej okłamywać,

Więc zaprosiłyśmy twojego brata do nas.

Ma jej wszystko wyjaśnić.

            Że co proszę? Wpatrywałem się w SMS-a przez kilka sekund, czekając, aż sens tych słów dotrze do mojej głowy. Gdy tak się stało, puściłem się biegiem w kierunku akademiku. 

Taki króciutki, za co przepraszam :P mimo to mam nadzieję,  że się podoba. Czekam na wasze komentarze i pozdrawiam ;)