Rozdział 3

Oczami Eleny:
-Nareszcie koniec zajęć i na dodatek zaczął się weekend.- Westchnęłam z ulgą. Wracałam razem z Bonie i Caroline do akademiku, zostawić torby.-To, co która z nas chce dzisiaj coś ugotować?- Żeby tylko nie ja, modliłam się w myślach.
-Przepraszam, idę się spotkać z Jeremy. Nie będzie mnie na objedzie.- Powiedziała czarownica uśmiechając się niepewnie. Cieszyłam się, że spotyka się z moim bratem. Pasowali do siebie.
-Mnie też nie będzie.-Wtrąciła się szybko Caroline.
-Trudno, zjem coś na mieście. A ciebie, czemu nie będzie?- Spytałam wampirzycy.
-Miałam nadzieję, że się nie zapytasz.-Razem z Bonie spojrzałyśmy na nią podejrzliwie.-No dobrze, Klaus ma jakąś sprawę…
 -A ty do niego idziesz, bo to wspaniały facet, który nigdy nie próbował nas zabić…- Stwierdziła wiedźma z sarkazmem.
 -Dla mnie jest miły…- Powiedziała cicho Caroline, gdy dochodziłyśmy do pokoju.
-I tu ma racje.- Rzuciłam żeby rozładować atmosferę.- Jej nic nie zrobi.- Dopowiedziałam otwierając drzwi i wchodząc do środka. Położyłam torbę na łóżku i spojrzałam na przyjaciółki.- To, co do zobaczenia wieczorem?
-Oczywiście.- Odpowiedziały chórem. Po czym każda z nas poszła swoja drogą.

Oczami Damona:

           

            Przez cały dzień po głowie chodziły mi dwa pytania. Po pierwsze czy z Eleną wszystko w porządku, a po drugie czy zadzwonić do Stefana. Wiedziałem jednak, że gdybym mu powiedział o moim pobycie w Mystic Falls wkurzyłby się. Jeszcze cztery lata temu cieszyłbym się, że zirytowałem braciszka, ale teraz ta perspektywa nie dawałaby mi satysfakcji. Poczekam, aż sam się zorientuje. W tym momencie najważniejsza była ochrona Eleny. Nie wybaczyłbym sobie gdyby coś jej się stało.

Jednak na głodnego nic nie zdziałam. Teraz pójdę się do jakiegoś baru, a potem znajdę sobie jakiś pokój na obrzeżach miasta. Może blisko college. Dużo tam ładnych studentek jak i żądnych alkoholu studentów. Tak, to dobre miejsce. Najem się, a następnie sprawdzę, co z Eleną.

Oczami Eleny:

            Zaczęło padać, cóż nic dziwnego była już jesień. Weszłam do pierwszego lepszego baru mając nadzieję, że dostane tu coś dobrego do jedzenia. Było dużo ludzi. Wszystkie stoliki były zajęte. Zostało tylko kilka miejsc prze stole barowym. Jednak zanim skierowałam się do jednego z nich, udałam się do łazienki. Chciałam sprawdzić czy się nie rozmazałam. Stanęłam przed lustrem. Nie licząc pofalowanych od wilgoci włosów wyglądałam okey. Wyszłam z łazienki i nie rozglądając się zajęłam miejsce.

Po mojej lewej stronie siedział mężczyzna z laptopem. Zapewne pisał prace magisterską. Zaś z drugiej było jedno wolne miejsce. Na następnym spoczywała dziewczyna o miedzianym kolorze włosów.

Ściągnęłam marynarkę, powiesiłam ją na stołku i zabrałam się za przeglądnie ulotki z menu. Same fast foody. No nic, raz nie zawsze. Złożyłam zamówienie.

Oczami Damona:

Wszedłem do najbardziej tłocznego baru, z nadzieją najedzenia się. Przemoczony ruszyłem w kierunku wolnego miejsca. Idealnie trafiłem. Koło rudej dziewczyny, ani z jednej, ani z drugiej strony nikt nie siedział. Była sama. Usiadłem miedzy nią, a dziewczyna z ciemnymi, pofalowanymi włosami sięgającymi jej do pasa. Wydawała się ona dziwnie znajoma, ale nie widziałem jej twarzy i jakoś nie obchodziło mnie jak wygląda.

Oczami Eleny:

Poczułam ruch z mojej prawej strony. Automatycznie odwróciłam głowę. To, co zobaczyłam, dla ludzi, którzy nie maja pojęcia, co się czai w mroku, mogło wydawać się całkiem normalne. Zakochana para, chłopak całuje dziewczynę po szyi, nic niezwykłego. Ja jednak znałam prawdę. On po prostu wysysał z niej krew.

Nagle zalała mnie fala odwagi. Nie czekając długo sięgnęłam do kieszeni marynarki. Normalni ludzie noszą ze sobą gaz pieprzowy, ale nie ja. Ja nosiłam werbenę w aerozolu – wynalazek Alarica. Szturchnęłam mężczyznę palcem w ramie.

- Skąd wiesz, że ona nie piła werbeny?- Powiedziałam pewnym siebie głosem.

            Chłopak znieruchomiał na krótką chwilę, a zaraz potem odwrócił się do mnie twarzą. Moje serce stanęło.

-Elena?- Zapytał z szokiem, ulgą i zmieszaniem wymalowanym na twarzy.

Przestraszyłam się. Nie dość, że wyglądał jak z moich snów, to jeszcze znał moje imię… Chciałam psiknąć na niego werbeną i uciec. Niestety pompka się zepsuła, wiec ze spryskiwacza nie wyleciała nawet kropelka. Nie mogłam od niego oderwać oczu. On ode mnie najwidoczniej też. Był przystojny, ale też jakby znajomy, choć nie wiedziałam, dlaczego. Nagle zrobił ruch w kierunku mojej ręki. Początkowo nie wiedziałam, o co chodzi. Zorientowałam się dopiero, gdy delikatnie wyjął aerozol z mej dłoni, muskając ją przy tym palcami. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz.

Jakoś nie mogłam napisać tego rozdziału. niby wiedziałam o czym chce napisać, ale nie potrafiłam tego obrać w słowa... Mam nadzieje, że mimo to nie jest aż teki zły. Czekam na komentarze i pozdrawiam was bardzo serdecznie. :)