Rozdział 5

Oczami Damona:

            Ja mam studiować? Blondi chyba sobie jaja robi. Chociaż z drugiej strony, czemu nie? Kierunek mi pasuje – Historia. Żyję na tym świecie, już parę lat, wiele widziałem i słyszałem. Znam historię, co odpowiada zerowej nauce. Zdobycie indeksu do połowy wypełnionego ocenami też nie było problemem. No dobrze, zgadzam się. Odpisałem Caroline i wróciłem do rozmowy z Eleną.

-Pytałaś, po co przyjechałem do Mystic Falls?- Kiwnęła głową. –Otóż chciałem dokończyć studia.

-W środku semestru?- O tym nie pomyślałem.

-No cóż… Tak. Chciałem przyjechać wcześniej, jednak coś mi na to nie pozwalało.- Po co ja się tłumaczę? –Zresztą jestem wampirem mogę wszystko.- Powiedziałem uśmiechając się zadziornie. Prychnęła cicho. –Śmieszy cię to? W każdej chwili mogę wyssać ci krew.- Obnażyłem lekko kły, ale szybko je schowałem. Napiłbym się czegoś. –Burbona proszę.- Krzyknąłem do kelnera.

Oczami Eleny:

-Nie zrobiłbyś tego.- Powiedziałam pewna swego. Nie mam pojęcia, dlaczego, ale ufałam mu. Dokończyłam hamburgera.

-A skąd ta pewność?- Zapytał, po czym wypił cały alkohol. Znałam kiedyś kogoś, kto uwielbiał Burbona, jednak nie pamiętam, kto to był.

-Od czterech lat piję werbenę, a poza tym dobrze ci z oczu patrzę.- Wzruszyłam ramionami.

-Nie powinnaś. Zawszę mogę skręcić ci kark.- Chciał mnie przestraszyć, jednak nie udało mu się. Miałam pewność, że nie zrobiłby mi krzywdy.

-Nie wiem, dlaczego, ale dziwnym zbiegiem okoliczności ufam ci.- Nie dawałam za wygraną.

-Ufasz każdemu facetowi napotkanemu w barze?- Teraz zaczął się ze mną droczyć.

-Nie każdemu, ale tobie tak. Dobra zmieńmy temat. Co będziesz studiował?

-Historię na trzecim roku.- Odpowiedział uśmiechając się. –Zaczynam od poniedziałku.

Dziwne. Nie dość, że rozmawiamy jak starzy, dobrzy znajomi, śni mi się po nocach, to jeszcze studiuje to samo, co ja. Nie dziwiłabym się gdyby był na innym roku, albo wybrał inny kierunek. Ale to jeszcze nic. Skąd on znał moje imię? Nie uwierzyłam w tą bajeczkę o Katherine. Większość ludzi znających Pierce, a nieznających mojej osoby w pierwszej kolejności biorą mnie za wampirzycę. Nie jestem głupia, wiem, że Damon coś kręci. Ciekawa jestem tylko, o co chodzi. Mimo wszystko mu ufam, dlaczego? Znam go niecałą godzinę, a powierzyłabym każdy mój sekret. Instynktownie sięgnęłam do wisiorka. Nie umknęło to jego uwadze.

-Śliczny naszyjnik.- Stwierdził. –Prezent? Od kogoś ważnego?- I co ja mam powiedzieć? Nie mam pojęcia skąd go mam.

-Nie wiem. Noszę go odkąd sięgam pamięcią. Jest dla mnie ważny. Tego jestem pewna i jeszcze jednego. Dostałam go od bardzo ważnej osoby, jednak nie mogę sobie przypomnieć, od kogo. To tak jakby ktoś wymazał mi pamięć.- Zobaczyłam zmieszanie na jego twarzy. Dopiero teraz doszło do mnie, co powiedziałam. Ktoś wymazał mi pamięć. I wszystko zaczynało się układać w jedną całość.

-To dziwne.- Burknął. –Słuchaj, jest już późno. Ja będę się zbierał. Może jeszcze się zobaczymy?- Podniósł się z krzesła.

-Na pewno. W poniedziałek na wykładach.- Uśmiechnęłam się. I również wstałam. Podeszłam do niego i pocałowałam w policzek. Był równie zaskoczony jak ja. Zwykle nie całuję facetów po godzinie znajomości. Sama siebie zaskoczyłam.

-To do zobaczenia.- Odpowiedział i nadal lekko zmieszany wyszedł.

Oczami Bonnie:

            Wróciłam ze spotkania z Jeremy’m cała w skowronkach, ale to jest Mystic Falls. Taki stan nie może trwać długo. Humor zepsuła mi Caroline, gdy tylko weszłam do pokoju.

-Musimy porozmawiać.- Powiedziała poważnym tonem, który nie wróżył nic dobrego. –Zanim Elena przyjdzie.

-Domyślam się, że to ma coś z nią wspólnego.

-Niestety tak. Posłuchaj, powiem to w skrócie. Chcę zdążyć zanim wróci. Katherine chce ją zabić, a ja chronić, więc poprosiłam Damona, żeby zaczął z nami studiować. Reszty się domyślasz.- Powiedziała na jednym wdechu. Zatkało mnie. No to zapowiada się ciekawa przyszłość.

-Stefan wie?- Zaprzeczyła. –Trzeba mu powiedzieć.- Wiedziałam, że gdy się dowie, nie będzie zadowolony. –Wiesz, że nie lubię jego starszego brata, wiem jednak, iż ten będzie chronił Elenę nawet za cenę własnego życia.

-Więc nie jesteś zła?- Zapytała z nadzieją.

-Oczywiście, że nie.- Uściskałyśmy się. –Ale wiem, kto będzie. Trzeba mu powiedzieć. –I właśnie w tej chwili zadzwonił jej telefon.

-To Stefan.- Powiedziała weselszym tonem. –Powiem mu, czym prędzej tym lepiej.- Potwierdziłam, a ona odebrała.

Oczami Stefana:

            Chodziłem po domu, bez celu. Po wizycie Katherine nie mogłem zebrać myśli. Wiedziałem tylko dwie rzeczy: Damon jest w Mystic Falls i Elena w niebezpieczeństwie. Postanowiłem zadzwonić do Caroline.

-Słucham.-Usłyszałem jej wesoły ton.

-Cześć Caroline. Była u mnie Katherine.- Od razu przeszedłem do rzeczy.

-Wiem. Rozmawiałam z Klausem. Chce zemsty.

-Otóż to, a ja nie mam jak chronić Eleny.- Powiedziałem głosem pełnym rozpaczy.

-Zajęłam się wszystkim, ale wiem, że ci się to nie spodoba. Poprosiłam Damona, aby ten zaczął studia.- Zatkało mnie. –Nie musisz się martwić ona go nie pamięta.

-Rozmawiał z nią?- Byłem wściekły, ale starałem się to ukryć.

-Tak.-Odpowiedziała poważnie.

-I jesteś pewna, że ona go nie pamięta?- Musiałem się upewnić.

-Owszem.

-Zgadzam się.- Powiedziałem i zakończyłem połączenie.

            Teraz byłem pewny trzech rzeczy: Damon jest w Mystic Falls, Elena w niebezpieczeństwie, a sprawy przyjmują zły obrót.

Oczami Damona:

            Zaskoczył mnie gest Eleny, myślałem wsiadając do samochodu i kierując się do hotelu. Zmieniła się, ale dalej była tą samą dziewczyną, którą zostawiłem na drodze cztery lata temu. Zrobiłaby wszystko, aby uratować swoich bliskich. Musiałem przyznać jest odważna, ale i też porywcza. No, bo kto normalny stanąłby w obronie obcej osoby? Przestraszyłem się też, gdy powiedziała kwestie o wymazaniu wspomnień, ale to nie możliwe żeby pamiętała. A nawet, jeśli to i tak w tym momencie najważniejsze jest to, aby była bezpieczna.

No i jest jeszcze Stefan. Prędzej czy później sam by się dowiedział o całym planie, ale trzeba mu powiedzieć. Najlepiej jakby to zrobiła osoba, którą lubi, czyli na pewno nie ja. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Caroline. Odebrała po dwóch sygnałach.

-Czego chcesz?

-Możesz rozmawiać?

-Pytasz się czy jest ze mną Elena? Nie ma jej.- Odpowiedziała.

-Słuchaj, zgodziłem się na ten cały plan ja jako student, na którego leci każda dziewczyna na roku…

-Do rzeczy.- Przerwała mi.

-Mam warunek.- Powiedziałem ostro.

-Tak? To ciekawe. Czy już nie mówiłam, że wiem, iż zrobisz dla Eleny wszystko?

-Bo zrobię. Nie chodzi mi, o Elenę tylko o Stefana. Pojedziesz ze mną jutro do niego i powiesz mu o całym planie. Bo widzisz, on nie wie, że wróciłem.

-No właśnie wie i to o wszystkim.- Zdziwiłem się. –Rozmawiałam z nim jakieś pięć minut temu. Była u niego Katherine i wszystko powiedziała, więc nie było sensu ukrywać przed nim naszego planu.

-Domyślam się, że nie był zadowolony…

-Oj nie był, ale pociesza się myślą, iż Elena cię nie pamięta. Bo nie pamięta, prawda?

-Prawda.- Powiedziałem cicho. –To, co wprowadzamy plan w życie?

-Tak, ale ty załatwiasz wszystkie formalności.- Zaśmiała się.

-Ok.- Rozłączyłem się. No to czekała mnie wizyta u dziekana.

Następny rozdział :D Myślałam, że dodam go wcześniej, ale chciałam jeszcze coś do niego dopisać. Mam nadzieję, że się podoba. Czekam na komentarze i pozdrawiam ;)