Rozdział 8

Oczami Eleny:

-O mnie mówicie gołąbeczki?- Usłyszałam drwiący głoś Katherine. Nim się obejrzałam Damon stanął przede mną, tak jakby chciał zasłonić mnie własnym ciałem.

-Czego chcesz?- Zapytał znudzonym tonem.

-Jakbyś nie wiedział…

-Chcesz popełnić samobójstwo i szukasz widowni?- Zakpił.

-Chcę pozbyć się problemu.- Powiedziała jakby to było oczywiste.

-Jedynym problemem jesteś tu tylko i wyłącznie ty. Przyzwyczaj się wreszcie do tego. To przykre, cały czas się ukrywać, niszcząc życie innych, bez przyjaciół...- Udawał troskę.

-Poprawka z przyjaciółmi, których sama sobie zahipnotyzowałaś.- Odezwałam się po raz pierwszy. Oczy obojga powędrowały na mnie. –Jak tam twoje porachunki z Klausem? Sądzisz, że będzie zadowolony, gdy dowie się o naszym dzisiejszym spotkaniu?

-Pierwotny nie potrzebuje już hybryd.- Wycedziła przez zęby.

-Może i nie, ale nie zapominaj o Caroline. Jedno jej słowo i już po tobie.- Uśmiechnęłam się słodko. –Hybryda zrobi wszystko, aby jego ukochana była szczęśliwa.

-Tak jak dla ciebie bracia Salvatore? Gdybym wiedziała, że znowu zaczniesz się nimi bawić przyjechałabym dużo wcześniej. To zabawne. Miałam cię zabić, ale chyba najpierw poobserwuje. Pośmieje się i trochę rozerwę. A gdy już zacznie mi się to nudzić zabiję kogoś z twoich bliskich. Myślę, że to rozkręci akcje.- Teraz to ona się uśmiechała. Zatkało mnie.

-Nikogo nie skrzywdzisz. Jeżeli to zrobisz zemszczę się. Nie trudno cię znaleźć.

-Gdybyś chciał mnie zabić, zrobiłbyś to już wcześniej.

-Skąd wiesz, że tego nie planowałem? Chciałem tylko trafić na odpowiedni moment, żeby było tak epicko.- Uniósł jeden kącik ust i znacząco poruszył brwiami.

-Mam swoje źródła.- Odpowiedziała tylko i znikła w ciemności.

            Staliśmy skamieniali w miejscu przez parę sekund. W uszach bębniły mi słowa Katherine. Bawiłam się braćmi? Brzmiało to niemożliwie a jednak znajomo. Ciszę przerwał Damon.

-Wszystko w porządku?- Zapytał z troską. Spojrzałam głęboko w jego błękitne oczy.

-Tak, ale czy to prawda? To, co mówiła Katherine…

Oczami Stefana:

            Wyszedłem zaraz za Eleną, jednak nie chciałem jej spotkać, więc skierowałem się od razu do pensjonatu. Targały mną niechciane emocje, a gdyby tak wszystkie je wyłączyć. Dlaczego nie? Widziałem jak moja była dziewczyna patrzyła na Damona. Jakby był jednym z siedmiu cudów świata. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek mnie obdarowała takim spojrzeniem. Nie chcę tego czuć. Wyłączyłem uczucia i udałem się do klubu.

Oczami Caroline:

            Stefan wyszedł, nawet bez pożegnania. Był zły, ale zasłużył sobie na to. Czekałam na Bonnie. Wróciła po chwili.

-Rozmawiałam z Damonem, jak można to tak nazwać. Ja mówiłam, on chyba słuchał.

-I?- Zapytałam jakoś średnio mnie to obchodziło.

-Powiedziałam mu to, co myślę, co widziałam i że moim zdaniem Elena go kocha. A po tym jak wyszła kazałam mu za nią iść. Właśnie, dlaczego była taka wkurzona?

-Zerwała ze Stefanem, była na niego wściekła… Kazała ci przekazać, że na nas nie jest zła.- Teraz doszło do mnie, co powiedziała czarownica.- Powiedziałaś Damonowi, że Elena go kocha? Dlaczego?

-Nie widziałaś jak ona na niego patrzyła? Jak w obrazek.- Odpowiedziała. Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. –Wiem, też go nie lubię.

-Nie o to chodzi. Myślisz, że z powodu starszego Salvatore, zerwała ze Stefanem?

-Nie wiem. Możliwe. Chociaż między nimi już od dawna coś się psuło i myślę, iż ona tylko czekała na jakąś wymówkę, aby zakończyć ten związek.- Stwierdziła cicho Bonnie. –No nic. Poczekamy, zobaczymy.

Oczami Damona:

-Wszystko w porządku?- Zapytałem z troską. Zamyśliła się na chwilę, ale zaraz odpowiedziała.

-Tak, ale czy to prawda? To, co mówiła Katherine…- Zamyśliłem się chwilę.

-Nie.- Odpowiedziałem, mając nadzieję, że nie będzie dalej drążyć tego tematu. Myliłem się.

-Ale…

-Posłuchaj, Katherine jest podłą manipulatorką. Wszystko, co mówi ma albo drugie dno, albo po prostu jest kłamstwem. Ufasz mi?- Spytałem nagle. Spoważniała.

-Tak.- Powiedziała w pełni szczerze. Złapałem ją pod brodę, aby spojrzała mi w oczy.

-Nigdy się nami nie bawiłaś. Nie chciałaś nas skrzywdzić. Zawsze byłaś szczera. A ja wiedziałem, na czym stoję.- Nic nie odpowiedziała. Po prostu mocno mnie przytuliła. Zaskoczony osłupiałem, jednak szybko ją objąłem. -Wracajmy. Późno już.- Kiwnęła głową.

            Szliśmy w milczeniu już dłuższy czas. Nie była to krępująca cisza. Co jakiś czas spoglądaliśmy na siebie i posyłaliśmy sobie uśmiechy.

-Dziękuję.- Usłyszałem nagle.

-Za, co?

-Za to, co powiedziałeś.- Uśmiechnęła się blado.

-Do usług. Alaric dalej mieszka u was w domu?- Zapytałem z nadzieją.

-Owszem. Znacie się?- Spytała z nieskrywaną ciekawością.

-Jesteśmy przyjaciółmi. Gdy nie było mnie w mieście to on zdawał mi relacje, co u ciebie.- Wzruszyłem ramionami. –Dawno go nie widziałem.

-Zobaczysz go dzisiaj.

-Miałem nadzieję, że to usłyszę.- Zaśmialiśmy się.

Nim się zorientowałem byliśmy już pod domem Eleny. Zapukała do drzwi. Po chwili otworzył nam Ric.

-Elena coś się stało?- Po chwili jego spojrzenie natrafiło na mnie. –Damon?

-We własnej osobie.- Rzuciłem i uściskałem kumpla.

 

Wiem króciutkie i zdaję sobie sprawę, iż z tego powodu będziecie niezadowoleni. Chciałam jednak dodać rozdział dzisiaj, ponieważ istnieje możliwość, że jutro mnie nie będzie, ale to nie jest powiedziane na 100%. Mimo wszystko mam nadzieję, iż coś się zmieni i dam radę cokolwiek napisać. Pozdrawiam wszystkich czytelników i życzę przyjemnej aczkolwiek krótkiej lektury.