Rozdział 15

Oczami Damona:

            Obudziłem się wcześnie rano. Za oknem było pochmurno, a z nieba padał deszcz. Spojrzałem na dziewczynę leżącą spokojnie na mojej piersi. Dryfowała gdzieś na jawie. W miejscu gdzie zdarzyć się może wszystko.

            Do tej pory, miałem wrażenie, iż to, że Elena mnie kocha, jest tylko snem. A gdy otworze oczy, wszystko pryśnie jak bańka mydlana. Bo jak, tak cudowna dziewczyna może czuć coś do mnie? Ona jest delikatna, opiekuńcza, a ja? Jestem zabójcą. Aroganckim idiotą, który myśli tylko o sobie. W głębi duszy wiedziałem jednak, że uczucia dziewczyny są prawdziwe.

Niespodziewanie Elena poruszyła się. Otworzyła senne oczy i powitała mnie delikatnym uśmiechem.

-Dzień dobry.- Przywitałem się grzecznie.

-Dzień dobry.- Odpowiedziała zaspana, przeciągając się. Zadarła głowę do góry i delikatnie mnie pocałowała. –Która godzina?- Zapytała. Spojrzałem na zegarek stojący na etażerce przy łóżku.

-Dopiero po ósmej, ale przydałoby się już wstać.

-Daj mi trochę czasu. Musze się obudzić.- Mocniej przywarła do mojej piersi.

-Piętnaście minut wystarczy?- Spytałem śmiejąc się.

-Aha.- Odparła zadowolona. Próbowałem wstać, jednakże dziewczyna nie ułatwiała mi tego. Za żadne skarby nie chciała mnie puścić. –A ty gdzie?

-Po auto do pensjonatu.

-Teraz? Nie możesz chwili poczekać?- Zrobiła krótką pauzę. –Zaraz, zaraz. Wcześniej, w życiu nie ominąłbyś takiej okazji.- Spojrzała na mnie z wyrzutem. –Ty próbujesz mnie trzymać na dystans.

-To nie tak…- Zacząłem.

-A jak? Damon zrozum, mi naprawdę na tobie zależy.

-Wiem. Rozumiem i mi na tobie też.

-Ale…- Ponaglała.

-Ok. Będę szczery. Boję się, że jak tylko mój brat odzyska człowieczeństwo, ty polecisz do niego.

-Nie zrobię tego. Już nie. Ostatnim razem przegiął. Powinien mi powiedzieć o tym wszystkim.

-Wcześniej czy później mu wybaczysz.

-Może i wybaczę, nie lubię trzymać urazy. Z resztą sam o tym wiesz. Ale nie wrócę do niego. Na pewno.- Powiedziała dobitnym głosem. –To ciebie kocham.- Musnęła ustami moje. –To, co zostaniesz?- Udawałem zamyślonego.

-Zależy, co z tego będę miał…- Odparłem z lekkim uśmiechem.

-Zależy, co takiego byś chciał…- Odpowiedziała sprytnie.

-A zgodzisz się?- Drążyłem.

-Może…- Przeszyłem ją spojrzeniem. –No dobrze zgodzę się.- Uległa.

-No, więc, niezależnie od tego czy znajdziemy dzisiaj Stefana, czy nie, wieczorem zabiorę cię w pewne miejsce.

-Gdzie?

-Niespodzianka.

-Mam rozumieć, że zapraszasz mnie na randkę?

-Jeżeli tak chcesz to nazwać to owszem, zapraszam cię na randkę.- Pocałowałem ją.

-Zgoda, ale mam nadzieję, iż stroje galowe nie obowiązują.- Zaczęła się śmiać. –A właśnie. Zanim pojedziemy na poszukiwania, moglibyśmy zajrzeć do akademika? Muszę porozmawiać z Caroline i Bonnie oraz przebrać się w coś normalnego. –Wskazała głową na szafę.

-Ale tylko na chwilę.

-Wiem.- Po chwili dodała. -Masz jakiś trop? Cokolwiek, co mogłoby nas naprowadzić na ślad Katherine?

-Nic. Trzeba będzie pytać ludzi. A że ona lubi mieć nas no oku, to powinna być gdzieś w okolicy.

-Mam nadzieję.

-Ja też.- Powiedziałem cicho. Przeniosłem wzrok na zegarek. –A teraz wstajemy. Czeka nas ciężki dzień.

Oczami Bonnie:

            Jak każdej niedzieli, leżałam wygodnie na łóżku i przeglądałam księgi czarów. Spojrzałam w lewo, gdzie Caroline siedząc przy biurku robiła makijaż.

-Stroisz się, dla Klausa?- Zaśmiałam się, na co blondynka wbiła we mnie mordercze spojrzenie.

-Nawet mi nie przypominaj.

-Niech ci będzie.- Jednak po chwili milczenia dodałam. –Ale tak na serio, w co się ubierzesz?

-W golf i spódnice do ziemi. Do tego pożyczę od Eleny glany. Jak mnie wkurzy to mu dokopie.- Zaczęłyśmy się śmiać.

-A tak naprawdę?

-Mówię prawdę. Może wtedy przestanie mnie rozbierać wzrokiem.

-Skąd wiesz? Może jego taki strój pociąga?- Znowu Wybuchnęłyśmy śmiechem. –To człowiek starej daty. Nie wiadomo, co takiemu w głowie siedzi.

-Racja. Zmieniam zdanie. Ubiorę tą czerwoną sukienkę i czarną kurtkę.

-I buty Eleny?- Zaczęłyśmy chichotać.

-To jest myśl, ale chyba wolę kozaczki.

Przerwało nam pukanie do drzwi. Poderwałam się z miejsca i podbiegłam otworzyć. W progu stała Elena z Damonem. Trzymali się za ręce, co mnie bardzo ucieszyło.

-Hej.- Powitała mnie z uśmiechem. –Zapomniałam kluczy.- Uścisnęłyśmy się.

-Caro! Patrz, kto przyszedł.- Krzyknęłam do blondynki.

-Elena! Cześć.- Te również się przytuliły. –A i ty też tu jesteś.- Spojrzała na towarzysza naszej przyjaciółki.

-Też się cieszę, że cię widzę.- Stwierdził sarkastycznie Damon.

-Nie możecie być dla siebie mili? Wcześniej nawet wam się to udawało.- Zachęcała ich szatynka. –Przynajmniej próbowaliście się tolerować.

-Wiesz jak trudno to przychodzi? Odzwyczaiłam się już. Wcześniej… No właśnie wcześniej, to ty już wszystko pamiętasz?

-Tak.

-Tak szybko?- Teraz to ja się odezwałam.

-Podziękuj mojemu braciszkowi.- Odezwał się wampir.

-O, czym on mówi?

-Opowiem w skrócie. Pojechaliśmy po Stefana, ten wyłączył człowieczeństwo. Trochę go zirytowałam. Wbił mi butelkę w nogę. Straciłam sporo krwi wraz z werbeną. Damon zamknął brata w piwnicy, po czym przywrócił mi wspomnienia. W tym czasie Katherine odbiła Stefana. To chyba wszystko.- Spojrzała na starszego Salvatore.

-Bardzo ogólnikowo, ale chyba tak.- Odparł.

-Czyli nie wiecie gdzie jest Stefan?- Spytała Caro.

-A niby skąd? Jedziemy go szukać. Martwię się, iż Katherine z nim nie wytrzyma. Co ja gadam? Przecież ja się modle, żeby niewytrzymała.- Damon teatralnie wymachiwał rękami. Spojrzałam na Elenę wpatrywała się w niego jak w obrazek.

-Bo wy też nie wiecie wszystkiego.- Zaczęła wampirzyca. –Wymyśliłyśmy plan, tylko musicie znaleźć Stefana. Mianowicie Klaus go zahipnotyzuje.

-Ale on nie jest bezinteresowny.- Zauważyła Elena. –Czego chce?

-Umówić się z Caroline. -Prychnęłam.

-Idę z nim dzisiaj. I cieszę się jak diabli.- Dodała dziewczyna. Dopiero teraz zobaczyła złączone dłonie Eleny i Damona. –A wy ten tego, razem? –Para spojrzała po sobie. Najwidoczniej nie omawiali tego tematu.

-Tak.- Powiedziała cicho dziewczyna patrząc na wampira. Ten tylko ją przyciągnął ją do ciebie i delikatnie pocałował.

-Tak.- Powiedziała wyraźniej już do nas. W tym samym momencie chłopak zwrócił się w moją stronę i bezgłośnie powiedział dziękuje.

-Tylko wiesz, jeżeli ją skrzywdzisz…- Nie dane mi było dokończyć.

-Zamienisz mnie w ropuchę?- Prychnął. Jednak po chwili dodał. –Nie skrzywdzę jej.

-Trzymam za słowo.

-Jeżeli musisz. Dobrze, Elena zbieramy się. Bierz, co ci potrzebne i jedziemy szukać fana wiewióreczek.

            Dziewczyna ruszyła do szafy. Wyciągnęła parę ciuchów, które schowała do plecaka. Zarzuciła go na ramię, pożegnała się z nami i wyszła wraz z Damonem.

Przepraszam, że dodany tak późno. Nie byłam w stanie napisać go wcześniej. Mam nadzieję, iż nie jest taki zły. 

Pozdrawiam. ;)