Rozdział 12

Oczami Eleny:

            Piwnica pusta, Stefan uciekł. Damon wkurzony. Całe Mystic Falls w niebezpieczeństwie. Żyć nie umierać. Teraz zostało mi tylko powiadomić przyjaciół oraz rodzinę o zaistniałej sytuacji. Wyciągnęłam telefon i napisałam krótką, zwięzłą wiadomość:

Stefan wyłączył człowieczeństwo.

Jest niebezpieczny i nieobliczalny.

Nie mamy pojęcia gdzie przebywa i co robi.

Proszę uważaj na siebie i bądź ostrożny/a.

Jeżeli go zobaczysz daj mi znać.

            Wyślij do: wielu. I po kolei wybierałam imiona bliskich: Bonnie, Caroline, Jeremy, Matt, Ric. Gotowe. Schowałam komórkę z powrotem do kieszeni i spojrzałam na mojego towarzysza. Zamyślony rozglądał się po pomieszczeniu.

-To niemożliwe żeby sam się uwolnił. Prawda?- Przerwałam ciszę. –Myślisz, że to robota…

-Katherine? Owszem.- Powiedział nabuzowany. –Spójrz na to.- Uniósł lekko rękę do góry. Gdy przyjrzałam się dokładniej zobaczyłam, że zwisa z niej długi, ciemny, kręcony włos.

-I wszystko jasne.- Oparłam się o zimną ścianę. –Mamy przechlapane.

-Nie bardzie niż zwykle.- Wzruszył ramionami. –Panienka Pierce ma gorzej. Użerać się z moim bratem bez uczuć…- Zaśmiał się. –Długo nie wytrzyma.

-Nie wierzę…

-W co?- Zbiłam go z tropu.

-Że cię to śmieszy.

-Szukam pozytywów i może też czegoś, co da nam leciutką przewagę.- Uśmiechnął się szelmowsko. –Chodź na górę. Trzeba wymyślić jakiś plan.- Wskazał ręką drzwi. Ruszyłam w ich kierunku.

Oczami Bonnie:

            Kroiłam właśnie cebulę do jakiegoś wynalazku, który wymyśliła Caroline. Oczy strasznie mi łzawiły.

Moje zajęcie przerwał dźwięk SMS-a, wydobywający się nie tylko z mojego telefonu, ale także z komórki przyjaciółki. Spojrzałyśmy na siebie pytająco i poszłyśmy przeczytać wiadomości. Spojrzałam na wyświetlacz. Elena.

            Przeleciałam wzrokiem SMS-a i przeraziłam się. No pięknie, Stefan bez uczuć. Jeszcze tego nam brakowało. Spojrzałam na Caro. Ona też miała strach wymalowany na twarzy.

-Jest źle.- Powiedziałam tylko.

-I to bardzo.- Dodała. –Choć niechętnie to powiem, ale potrzebujemy pomocy.

-A na myśli masz…?

-Klausa.- Odpowiedziała zrezygnowana i wystukała na klawiaturze parę słów.

Oczami Stefana:

           

Obudziłem się w nieznanym mi miejscu, na wielkim łóżku. Byłem osłabiony i obolały. Ledwo podniosłem głowę, aby rozejrzeć się po pomieszczeniu. Było tu jasno i nowocześnie. Duże okno oświetlało cały pokój. Na parapecie stała biała orchidea. Jasno błękitne ściany idealnie komponowały się z białymi meblami i szarymi panelami. Drzwi pozostawiono otwarte tak, że widać było doskonale, równie nowoczesny korytarzyk ze schodami prowadzącymi na niższe partie domu.

Leniwie podniosłem się z łoża. Byłem głodny i w tej chwili myślałem tylko i wyłącznie o krwi. Zszedłem na dół. Starałem się uchwycić jakiś dźwięk, jednak moje zmysły były zbyt uśpione. Otworzyłem jedne z drzwi i znalazłem się w kuchni. Pomieszczenie urządzono bardzo współcześnie. Brzoskwiniowe ściany połączono z beżowymi kafelkami, brązowymi szafkami oraz srebrnymi sprzętami.

Nagle mój wzrok przykuła smukła sylwetka, szatynki o kręconych włosach.

-Katherine. Czemuż zawdzięczam to zaproszenie?

-Tęskniłam. Nie cieszysz się, że mnie widzisz?- Spytała zalotnie.

-Nie.- Odpowiedziałem krótko. –Masz coś do jedzenia?

-Rh+, Rh-? Co wolisz?- Otworzyła lodówkę.

-Świeżynkę.- Odwróciłem się w kierunku drzwi.

-Przykro mi, ale musisz zadowolić się tym.- Wskazała na woreczek. –Wierz mi też nie jestem tym zachwycona.- Udawała smutek. –A tak w ogóle, kiedy wyłączyłeś uczucia?

-Trudno powiedzieć. Gdzieś pomiędzy „Ja tak dłużej nie mogę”, a „Nie mogę z tobą być Stefanie”.

-No proszę, Elenka już cię nie chce?- Podszedłem do niej i pogłaskałem po policzku.

-Panna Gilbert jest taka sama jak ty. Lubi się bawić facetami. Macie ze sobą więcej wspólnego niż myślicie.- Opuściłem dłoń. –A teraz wychodzę.

-Hola, hola. Nigdzie nie idziesz. Jesteś moim, jak to się nazywa? Zakładnikiem.- Zrobiła krótką przerwę. –Bierzesz woreczek, czy nie?- Wyrwałem jej krew z ręki.

-A jeżeli wyjdę to, co?

-Próbuj.- Popatrzyłem na nią pytająco. –Znajoma czarownica rzuciła zaklęcie. Jesteś na mnie skazany. Mam nadzieję, że się cieszysz.- I znów ten zalotny uśmiech.

-Ta. Skaczę z radości.- Rzuciłem i wyszedłem z pokoju.

Oczami Damona:

            Zaprowadziłem Elenę do salonu. Dziewczyna usiadła na kanapie, a ja skierowałem się do stoliczka z alkoholem.

-Co robisz?- Usłyszałem za sobą dźwięczny głos.

-Myślę.- Odpowiedziałem krótko. –Mój braciszek nie ma gustu, jeżeli chodzi o whisky.- Poskarżyłem się.

-Och… To takie przykre.- Powiedziała z sarkazmem. –Wymyśliłeś coś może?

-Może. Potrzebujemy wiedzmy i Blondi.

-One mają imiona. Byłabym wdzięczna gdybyś zaczął je używać.

-Co tak nie miło? Melisę ci zaparzyć?

-Przepraszam.- Spuściła głowę zawstydzona. –Nie mogę dopuścić do siebie myśli, że coś złego może przytrafić się moim bliskim.

-Hej. Posłuchaj mnie.- Podszedłem do niej i przytuliłem.- Nie dopuszczę do tego żeby coś im się stało. Jasne?- Wypuściłem ją i spojrzałem w oczy.

-Dziękuję.- Powiedziała cicho.

-Nie ma, za co. Przyzwyczaiłem się już. –Urwałem na chwilę. -Chcesz spróbować?

-Czego?- Spytała zdziwiona.

-Poznać przeszłość. Jesteś gotowa?

-Owszem. Ile razy wymazywałeś mi wspomnienia?- Zapytała podejrzliwie.

-Z tym ostatnim to trzy.- Wytrzeszczyła oczy. –Ale na twoją korzyść.- Broniłem się.

-Je też chce pamiętać. Nie omiń niczego.- Zagroziła mi palcem.

-Nie ma sprawy. Teraz?- Chciałem się upewnić.

-Teraz.- Powiedziała pewnie. Spojrzałem jej w oczy.

-Pamiętaj. Pamiętaj wszystko. Co do dnia, godziny, minuty, sekundy...- Zamknęła oczy i bezwładnie osunęła się na kanapę.

I jest nowy rozdział ;) Mam nadzieję,że się spodoba. Czekam na wasze komentarze oraz pozdrawiam :D