Rozdział 14

Oczami Eleny:

            Otworzyłam oczy i zaczęłam rozglądać się po pokoju. Byłam zdezorientowana, ale mimo to wiedziałam, kogo pragnę ujrzeć. Wreszcie moje oczy natrafiły na tą właśnie osobę.

-Damon.- Wyszeptałam i rzuciłam się w ramiona chłopaka. –To naprawdę ty.- Po policzkach zaczęły lecieć mi łzy. –Jesteś tu.

-Ciii… Tak jestem.- Uspokajał mnie kojącym głosem. -Wszystko w porządku.

            Przylgnęłam do niego mocniej. Siedzieliśmy tak w milczeniu, wtuleni w siebie jeszcze parę minut. Wreszcie się od niego odsunęłam. Spojrzałam głęboko w jego niebieskie, wyrażające troskę oczy. Byłam na niego zła, ale też niesamowicie cieszyłam się z jego obecności. Niespodziewanie do głowy przyszedł mi pewien pomysł, który bez dłuższego namysłu postanowiłam zrealizować. Podniosłam prawą rękę i z całej siły uderzyłam wampira w polik. Damon spojrzał na mnie ze zdziwieniem, wyrzutem, ale też zrozumieniem i potarł obolałe miejsce.

-Należało mi się.- Stwierdził beznamiętnym tonem.

-Nawet nie wiesz jak bardzo.

-Skoro nie wiem, to oświeć mnie. Za co takiego oberwałem?

-Domyśl się.- Rzuciłam tylko i podniosłam się z łóżka.

-A ty gdzie?- Spytał zaskoczony.

-Przewietrzyć się.- Odpowiedziałam beztrosko. Powoli ruszyłam w kierunku drzwi.

-Myślisz, że pozwolę ci wyjść samej z domu?- Wyczułam niedowierzanie w jego głosie.

-Nie.- Wzruszyłam ramionami. –Ale jestem głodna, a z doświadczenia wiem, że nie znajdę tu nic innego do spożycia jak alkohol.- Zrobiłam krótką pauzę. –To idziesz, czy nie?- Z niechętną miną podszedł do mnie i zeszliśmy na dół.

Oczami Stefana:

            Siedziałem na skórzanej kanapie rozkoszując się smakiem krwi. Co prawda była zimna i średnio świeża, ale leprze to niż nic.

Był już późny wieczór, a ja nawet nie mogłem iść się zabawić. To wbrew mojej naturze. Cholerna Katherine. Zawsze wszystko potrafiła spieprzyć. A teraz siedziała sobie obok mnie i sam nie wiem, co robiła. Starała się mnie zirytować, to pewne.

-Nie uda ci się.- Stwierdziłem.

-Ale, co?- Udawała zdezorientowaną.

-Posłuchaj, nie wiem, w co grasz i w szczerze mam to gdzieś. Trzymasz mnie tutaj z jakiegoś nieznanego mi powodu. Myślę, że chcesz sprowokować Damona, albo Elenę. Nie wiesz jednak wszystkiego.- Uśmiechnąłem się.

-Czego?- Prowokowała mnie. -Wierz mi, mam swoje źródła i wiem, co nieco. –Wzruszyła ramionami. –A mówiąc to zapewne miałeś na myśli ten atak rozbitą butelką?- Nie odpowiedziałem. –Mówiłam już, że wiem wszystko?

-Skoro mnie gościsz może zapewniłabyś mi jakąś rozrywkę? Nudzę się.- Zmieniłem temat.

-Skoro tak ładnie prosisz.- I usiadła okrakiem na moich kolanach, zaczynając dziko całować moje usta.

Oczami Eleny:

            Wyszliśmy już z baru i skierowaliśmy się w stronę mojego domu. Mało się do siebie odzywaliśmy. Atmosfera była gęsta, do tego stopnia, że można byłoby w niej pływać. Spojrzałam na napiętą twarz Damona. Znałam tą minę. Był zły i zacięcie o czymś myślał.

-Możesz przestać?- Zirytowana przerwałam ciszę.

-O, co ci chodzi?

-Jak to, o co? Jesteś zły i nie zaprzeczaj. Znam cię długo i potrafię stwierdzić, kiedy coś cię gryzie.

-Nic mi nie jest.- Stwierdził zgryźliwie.

-Kłamiesz, to też potrafię poznać. Powiedz mi, o co chodzi.- Poprosiłam.

-Ok. Jeżeli tak bardzo chcesz wiedzieć to dobrze.- Zrobił krótką przerwę. –O ciebie.

-O mnie?- Zdziwiłam się. –Chodzi ci o to, że cię uderzyłam? Należało ci się. Z resztą, co ty byś zrobił, gdybyś nagle dowiedział się, iż ktoś wymazał ci pamięć? Do tego w tak ważnych momentach? I wyjechał, na całe cztery lata, zabierając jakąś część siebie z twojego serca?- Teraz już wykrzykiwałam te pytania. –Nie wiedziałam, o co chodzi. Czułam pustkę. Nie chciałam nigdzie wychodzić, a przyjaciele powiedzieli mi, że się zmieliłam. –Chciał mnie przytulić jednak odsunęłam się.

-Przepraszam.- Powiedział cicho, lekko zmieszany. –Ale zrozum, taka była umowa. Kochałaś Stefana, a nie mnie.

-Kto powiedział, że cię nie kochałam? Po prostu bałam się tej miłości. Bałam się.- Powtórzyłam bardziej do siebie niż do niego.

-Przecież ty i mój brat…- Nie wiedział jak dokończyć.

-A widzisz go tu? Bo ja nie.

-Nie nadążam. To, co tak naprawdę do niego czujesz?

-Kocham go, ale tak jak Jeremy’ego czy Matta. To, co do ciebie czyje jest…- Próbowałam dobrać odpowiednie słowa. –Inne. Bardziej intensywne i prawdziwe.

-Nie wierze…

Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Chciałam udowodnić, że mówię prawdę. Niewiele myśląc podbiegłam do wampira i namiętnie pocałowałam, przelewając do pocałunku wszystkie uczucia, jakie czułam w tamtym momencie. Od tęsknoty, po przez radość, ból, nadzieję, smutek, kończąc na miłości. Zaskoczony wampir prawie od razu odpowiedział na pieszczotę. W reszcie oderwaliśmy się od siebie. Łapczywie łapałam powietrze. Podniosłam wzrok na twarz Damona. Uśmiechał się i patrzył na mnie tak, jakbym była najwspanialszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostał.

-Teraz mi wierzysz?

-Nie do końca…- Powiedział i ponownie przyciągnął mnie do siebie. Musnął ustami moje usta, czekając, żebym to ja pogłębiła pocałunek. Tak też się stało. W końcu odsunęłam się od niego i oparłam czoło o jego czoło.

-Kocham cię.- Wyszeptałam.

-Ja ciebie też.- Uśmiechnął się. –Ale muszę cię ostrzec, teraz to już zupełnie nie będziesz mogła się mnie pozbyć.

-Tak jakby było to możliwe wcześniej…- Zaśmiałam się. -Swoją drogą, pogodziłam się już z tym faktem.

-Miło mi to słyszeć.- Złapał mnie za rękę. –Teraz wracajmy. Musisz się wyspać, bo jutro czeka nas poszukiwanie Katherine i mojego braciszka.- Kiwnęłam potwierdzająco głową i ruszyliśmy w dalszą drogę.

***

            Leżałam już w łóżku, przytulona do Damona. Chłopak delikatnie głaskał mnie po plecach, co jakiś czas całując mnie w czoło, w policzek czy jakąś inną część ciała, która przyszła mu do głowy. Cieszyłam się z jego obecności. Dawała mi poczucie bezpieczeństwa. Wiedziałam o nim już wszystko, no prawie wszystko.

Myślą, która nie dawała mi spokoju był powód, dla którego wampir wyłączył człowieczeństwo. Pamiętałam, dlaczego pokłócił się ze Stefanem, ale jeszcze wtedy posiadał uczucia. Musiało istnieć coś, co aktywowało ciemną stronę Damona.

-Damon?- Spytałam szeptem. –Mam pytanie.

-Tak?

-Dlaczego wyłączyłeś człowieczeństwo?

-Kiedy?- Spojrzał na mnie podejrzliwie.

-Na samym początku, po twojej przemianie.- Odpowiedziałam zmieszana.

-Stefan ci nie powiedział? O naszej siostrze?

-Siostrze?

-Nie powiedział ci.- Na jego twarzy zagościło niedowierzanie. -No, więc mieliśmy młodszą siostrzyczkę. Miała na imię Melissa, ale i tak każdy do wołał niej Mel. Była drobną, ruchliwą blondyneczką z burzą loczków, niebieskimi oczami i wiecznie uśmiechniętą buzią. Wiesz jak traktował mnie ojciec. Najważniejszy był Stefan i tylko Stefan. Cała reszta nie powinna w ogóle istnieć. Z nią było tak samo. Dlatego zawsze się nią opiekowałem. Po tym jak mój braciszek zabił rodziców Mel trafiła do domu dziecka. W tamtym czasie dzieci musiały same na siebie zarabiać, prawie nic nie jadły i spały na gołej podłodze. Nie ważne z jak dobrej rodziny pochodziły.- Jego oczach pojawiły się łzy. –Ona miała jeszcze bardziej utrudnione zadanie, ponieważ była kobietą. Na każdy możliwy sposób starałem się jej pomóc. Odwiedzałem ją, przynosiłem jedzenie. To wszystko robiłem w tajemnicy, a dziewczynce powiedziałem, iż jestem jej aniołem stróżem i aby nikomu o mnie nie mówiła. Pewnego dnia w ośrodku wybuchł pożar. Spaliła się, a ja przybyłem za późno. Nie mogłem jej pomóc. Zginęła mając jedynie dziewięć lat.- Przytuliłam go mocno.

-Tak mi przykro.- Po moich policzkach popłynęła samotna łza.

-To było dawno. Nie rozpamiętujmy.- Powiedział słabo. –A teraz śpij.- Zamknęłam oczy i oddałam się w objęcia Morfeusza, cały czas myśląc o siostrze braci Salvatore.

Przepraszam, że tak późno dodany. Mimo to mam nadzieję, że się podoba. ;) Proszę o wasze opinie ;) Pozdrawiam ;*