Rozdział 13

Oczami Eleny:

Patrzyłam głęboko w błękitne oczy Damona. Zaraz odzyskam to, co straciłam. Zaczynałam obawiać się przeszłości, ale nie ma już odwrotu. Chciałam się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Dlaczego czuje do wampira to, co czuję? Dlaczego mu ufam i dlaczego zależy mi na nim?

-Pamiętaj. Pamiętaj wszystko. Co do dnia, godziny, minuty, sekundy...

            I właśnie w tej chwili przed oczami zaczęły mi przelatywać obrazy, dźwięki, rozmowy. Ale nie było tak jak się spodziewałam. Wszystko widziałam, jakby to, działo się tuż obok mnie. Jakbym oglądała film, ze mną w roli głównej. W przyspieszeniu, ale mimo to wszystko było spójne i logiczne.

            Nasze pierwsze spotkanie, samą mnie zdziwiło. Damon wziął mnie za Katherine. Był miły i życzył mi wszystkiego dobrego, wszystkiego, o czym marzyłam. „Może gdybym poznała ciebie pierwszego…” Te słowa zaszumiały mi w głowie. I spotkałam. Niestety wampir wymazał mi to wspomnienie. Miałam mu to za złe. Będzie się musiał tłumaczyć. Nie odpuszczę.

            Następnie przyszedł czas na jego sprzeczki z bratem, poszukiwanie i nienawiść do Katherine, klątwa sobowtóra, próby ochrony mojej osoby za wszelką cenę, jego opieka nad Rose. Były momenty, w których chciało mi się śmiać i w których płakać.

            W reszcie doszło do momentu, gdy Damon został ukąszony przez wilkołaka. „To bardziej żałosne niż myślałem.” Powiedział osłabiony. „Ciągle jest nadzieja.” Chciałam go pocieszyć. „Podjąłem wiele decyzji, które tak mnie urządziły. Zasłużyłem na to. Zasłużyłem na śmierć.” Stwierdził, nadzwyczajnie spokojnym tonem. „Nie. Nie zasłużyłeś.” Uparcie pozostawałam przy swoim. „Zasłużyłem, Eleno, jest w porządku. Bo gdybym wybrał inaczej, nie spotkałbym cię. Tak mi przykro. Zrobiłem tyle rzeczy, które cię zraniły.” Widziałam łzy w jego oczach. „W porządku. Wybaczam ci.” Powiedziałam szczerze. „Wiem, że kochasz Stefana. I, że zawsze to będzie Stefan, ale ja kocham ciebie. Powinnaś to wiedzieć.” Wyznał. „Wiem.” W tym momencie nie potrafiłam z siebie nic więcej wykrztusić. „Powinnaś mnie poznać w 1864. Polubiłabyś mnie.” Nawet na łożu śmierci potrafił żartować. „Lubię cię teraz. Takiego, jakim jesteś.” Pochyliłam się i delikatnie pocałowałam wampira. „Dzięki.” Wyczułam wdzięczność w jego głosie. „Nie ma, za co.” Odpowiedziałam. I chodź wiedziałam, iż wszystko dobrze się skończyło, bo wampir w dalszym ciągu żyje, czułam łzy na policzkach. Pragnęłam się do niego przytulić. Poczuć, że jest blisko mnie i nic mu nie grozi.

            Później pojawił się problem z Klausem. Stefan zawarł z nim umowę, by ratować brata i odszedł. Stał się taki, jaki był teraz. Rozpruwaczem. Natomiast Damon zajął się mną. Był opiekuńczy, starał się mnie pocieszyć oraz pomagał mi odnaleźć młodszego Salvatore.

            Oddając mi naszyjnik, który wcześniej zgubiłam, wyznał „Muszę to powiedzieć, musisz mnie wysłuchać. Kocham cię Eleno. Tylko, dlatego, że cię kocham, nie mogę być przy tobie egoistą. Nie możesz o tym wiedzieć… Nie zasługuję na ciebie, ale mój brat tak. Boże, chciałbym, żebyś to pamiętała, ale tak nie będzie.” I znów wymazanie pamięci. Oj będzie się ostro tłumaczył. Najgorsze było to, iż w tym momencie czułam to samo w stosunku do niego.

            Widziałam drogę, jaką przeszedł, aby się zmienić. Dla mnie. Z wampira bez człowieczeństwa do wampira z założoną maska, którą nieczęsto dawało się zdjąć. Tylko mi się to udawało.

            Przed oczami pojawił mi się ganek. Stałam na nim z Damonem. Spytałam go: ”O czym ty mówisz, winny? Czemu?”. Odpowiedział: „Winny za to, czego pragnę.”. Nastała chwila milczenia. „Damon…” zaczęłam, jednak nie pozwolił mi dokończyć: „Wiem, wiem. Wierz mi, rozumiem. Dziewczyna brata i w ogóle.” Zszedł ze schodów werandy, zatrzymał się i wrócił. „Nie, nie. Wiesz, co? Jeśli mam czuć się za coś winny, to będę czuł się winny za to.” Pocałował mnie.

            Od tego czasu miałam mętlik w głowie. Stefan wrócił i nie był już jedynym mężczyzną, którego kochałam. Miejsce koło niego zajął Damon. Za wszelką cenę starałam się rozwiązać tą sytuację. Wyjechałam ze starszym Salvatore do Denver, pod pretekstem odbioru Jeremy’ego. Zatrzymaliśmy się w motelu. Tam pocałowałam Damona, jednak wkrótce się pokłóciliśmy.

            Wróciłam do Mystic Falls. Musiałam dokonać wyboru. Był niesamowicie trudny. Ostatecznie moim chłopakiem został Stefan. W tedy nie miałam pojęcia, że będę żałować tej decyzji.

            Dowiedziałam się o umowie, jaką zawarli bracia. Otóż, gdy wybrałam jednego, ten drugi miał wyjechać. Zdenerwowałam się i to bardzo. Chciałam powstrzymać Damona, nie wiedziałam jak bez niego przeżyję. Biegłam przez las na celu mając tylko i wyłącznie dogonić go. I udało mi się. Zaczęłam go prosić, aby został, nie opuszczał mnie. Niestety nie dawał za wygraną. Przed wyjazdem podarował mi naszyjnik, ten, który noszę do tej pory, pocałował, wymazał pamięć i wyjechał. Tak po prostu. Opuścił mnie na całe cztery lata.

            Ocknęłam się i rozejrzałam po pokoju.

Oczami Damona:

           Podniosłem Elenę i zaniosłem do mojego pokoju. Delikatnie położyłem ją na materacu, a sam usadowiłem się obok.

Przyglądałem się twarzy dziewczyny. Wyrażała mnóstwo zmieniających się emocji. Zaczynając od radości, kończąc na rozpaczy. Co jakiś czas delikatnie ocierałem łzy, które ciekły z jej niesamowitych oczu.

Nie wiedziałem, czego mam się spodziewać po jej ocknięciu. Strasznie mocno obawiałem się jej reakcji. Wiem, że w życiu zrobiłem dużo złych rzeczy i boję się, iż dziewczyna mi ich nie wybaczy.

Leżałem jeszcze dobre dwie godziny rozmyślając, jaka może być jej reakcje. Niespodziewanie Elena otworzyła oczy i zaczęła rozglądać się po pokoju. W końcu jej wzrok natrafił na moją osobę.

Oczami Caroline:

            Razem z Bonnie siedziałam w akademiku i czekałam na Klausa. Obawiałam się spotkania z pierwotnym po tym, co się ostatnio wydarzyło. Jednak miałam plan, dzięki któremu może, uda się przywrócić Stefanowi człowieczeństwo i grzechem było by nie spróbować.

Usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Poderwałam się z krzesła, aby je otworzyć. W progu tak, jak się spodziewałam stała hybryda.

-Witaj Caroline.- Przywitał mnie i wszedł do środka. Rozejrzał się i kiwnął głową na moją przyjaciółkę. -Bonnie.

-Klaus.- Rzekła kulturalnie czarownica. Chodź nie darzyła pierwotnego sympatiom, zawsze potrafiła się zachować.

-Więc, z jakiego powodu mnie zaprosiłyście?- Od razu przeszedł do rzeczy.

-Stefan wyłączył człowieczeństwo.- Zaczęłam. Nie dał mi skończyć.

-Tak, słyszałem. To straszne.- Udawał troskę. –Jednak nie rozumiem, co ja mam z tym wspólnego?

-Liczyłam na twoją pomoc.- Starałam się mówić spokojnie, mimo tego, że w środku całą mnie roznosiło.

-Pomóc powiadasz? Zamieniam się w słuch.- Zakpił.

-Zahipnotyzujesz Stefana, aby ten włączył uczucia.

-A, co z tego będę miał?- Droczył się.

-Dlaczego musisz być takim materialistą?

-Kto powiedział o rzeczach materialnych? Kochana, na myśli miałem spotkanie z tobą.

-Proponujesz mi randkę?- Prychnęłam.

-Jeżeli tak chcesz to nazwać to owszem, proponuje.

-A, jeżeli się nie zgodzę?

-To nici z hipnozy.- Powiedział lekkim tonem. Zapadła chwila ciszy.

-Dobrze. Pójdę.- Rzekłam zrezygnowanym głosem.

-Będę jutro o osiemnastej. Ubierz się ładnie.- Ruszył do drzwi.

-A Stefan?

-Najpierw spotkanie, a dopiero potem obowiązki.- Rzucił i wyszedł.

Stałam jak ta głupia, co chwila przenosząc wzrok z drzwi na Bonnie. Ta siedziała cicho, jednak ja czułam że jest rozbawiona całą tą sytuacją.

I tak oto jest trzynasty rozdział :) To, że trzynasty mam nadzieję, że nie znaczy iż pechowy ;p Czekam na wasze szczere opinie w postaci komentarzy ;) Pozdrawiam :*