Rozdział 16

Oczami Katherine:

            Siedziałam na kanapie i czekałam, aż młodszy Salvatore weźmie prysznic.

Kolejny dzień w zamknięciu. Coraz mniej mi się to podobało. Ta monotonia, była przytłaczająca. Mimo tego, co robiłam ze Stefanem, zaczynało mi się nudzić. Byłam spragniona świeżej krwi, zabawy. A gdyby tak… Nie. Chociaż może?

Wyjęłam telefon z kieszeni i upewniwszy się, iż w łazience ciągle leci woda, napisałam wiadomość do zaprzyjaźnionej czarownicy:

Droga Nicole.

Mam już dość siedzenia w domu.

Czy istnieje takie zaklęcie,

Które sprawiłoby,

 Że Stefan nie mógłby ode mnie odejść,

 Na daną odległość?

            Nie czekałam długo na odpowiedz.

Katherine, tak się składa,

Że znam takowe.

Stefan nie będzie przebywać,

Od ciebie dalej niż na dziesięć metrów.

Jeżeli się zgadzasz będę za kwadrans.

            Decyzje podjęłam od razu.

Ratujesz mi życie.

Czekam.

            Siedziałam jeszcze chwilę, rozglądając się po pokoju. Był to jeden z najładniejszych domów, w jakich kiedykolwiek mieszkałam. Nowoczesny, jasny przestronny - jak marzenie. Uwielbiałam przyglądać się nowoczesnym obrazom, siedzieć na wygodnej, skórzanej, kanapie i rozkoszować się luksusem.

            W końcu woda przestała lecieć i po dwóch minutach, młodszy Salvatore, zaszczycił mnie swoją obecnością. Ubrany był w szary T-shirt i starte jeansy. Planowałam jego „pobyt” tutaj od dłuższego czasu, dlatego przygotowałam mu parę ubrań.

-Wiesz Katherine? Mam cię dość- Rzucił ze złośliwym uśmieszkiem.

-I wice wersa. Dlatego dzisiaj idziemy się rozerwać.

-To, na co czekamy?- Ponaglał.

-Aż, Nicole zrzuci zaklęcie z mieszkania- Nie chciałam mu mówić o tym, że w jakimś sensie będzie do mnie „przywiązany”. Miałam sto procent pewności, iż spróbuje uciec, a ja nie mogłam pozbawić się przyjemności, zobaczenia jego miny po daremnej próbie.

-A, jaki jest haczyk?

-Nie ma żadnego- Co jak co, ale byłam mistrzynią w kłamaniu.

-Brzmisz przekonująco, ale i tak ci nie wierzę.

-Ciekawe, dlaczego…- Mruknęłam pod nosem. Ten tylko wzruszył ramionami.

            Niespodziewanie rozległo się pukanie do drzwi. Podbiegłam do nich w wampirzym tempie i otworzyłam. W progu stała czarownica.

-Witaj Katherine- Przywitała się kulturalnie.

-Wejdź- Rzekłam i machnęłam ręką w zapraszającym geście.

-To, co zaczynamy?

-Zaczynamy- Potwierdziłam.

- Conjungant duos. Lets non relinquimus Unciæ…- Mimo, że łacina to wymarły język, rozumiałam słowa czarownicy doskonale. Oznaczało to: „Połącz tę dwójkę. Niech nie opuszczają się nawet na krok”. Cóż w końcu to język największych myślicieli i geniuszy przeszłości, a ja wcale taka głupia nie jestem. -Conjungant duos. Lets non relinquimus Unciæ- Powtórzyła trochę głośniej. -Conjungant duos! Lets non relinquimus Unciæ!- Teraz wręcz krzyczała. Przelała całą swoją energię do zaklęcia, po czym uśmiechnęła się do mnie serdecznie. –Pierwszą część mamy z głowy- Wzruszyła ramionami.

-I jesteś pewna, że to zadziała?- W tym momencie zza rogu wyszedł Stefan.

-Coś mnie ominęło?- Zapytał z sarkazmem i przeszył Nicole spojrzeniem pełnym obrzydzenia. –Kolejna wiedźma z rodu Bennettów?- Co prawda Nicole, była mulatką, ale w niczym nie przypominała Bonnie.

-Nie i nie- Odpowiedziałam hardo.

-Czyli możemy wyjść?

-Jeszcze nie. To była dopiero pierwsza część- Starała się wytłumaczyć dziewczyna.

-To, na co czekasz? Nie będę tu tkwił w nieskończoność!

-Milej trochę, chyba, że chcesz wylądować z kołkiem w sercu!- Wiedźma zirytowała się.

-Tak? A co możesz mi zrobić?

-Przekonasz się- Czarownica zmrużyła oczy i już wiedziałam, co zamierza.

-Hej! Spokojnie!- Starałam się uspokoić sytuację. –Chcesz się stąd wydostać, to bądź cicho.- Zwróciłam się do wampira. –Nicole, kontynuuj.

- Niech ci będzie. Exhauriat velamen. Sit malum… Exhauriat velamen. Sit malum. Exhauriat velamen! Sit malum!- To również zrozumiałam bez problemu. W tłumaczeniu oznaczało: „Spuść zasłonę. Wypuść zło”. –Gotowe. Jesteście wolni. W razie kłopotów daj znać- Kiwnęłam potwierdzająco głową, po czym czarownica opuściła dom. A zaraz za nią…

-Żegnaj Katherine!- Rzucił Stefan, po czym w wampirzym tempie wybiegł na ulicę.

Nie wiele myśląc, sama podeszłam do drzwi frontowych, chcąc zobaczyć reakcję wampira. Wygodnie oparłam się o futrynę i podziwiałam swoje dzieło. Chłopak jakby wpadł na niewidzialną ścianę. Odbił się od niej, robiąc zdziwioną minę.

-Co do…?- Usłyszałam dzięki znakomitemu słychowi krwiopijcy.

-Myślałeś, że jestem głupia? Beze mnie nigdzie się nie ruszysz!- Krzyknęłam, wróciłam do domu po płaszcz i dołączyłam do wampira.

Oczami Elany:

            Siedziałam na przednim siedzeniu auta, obok Damona. Co jakiś czas łapaliśmy się na tym, iż na siebie spoglądamy, jednak nie odzywaliśmy się ani słowem.

Nie mieliśmy celu, do jakiego zmierzaliśmy. Po prostu chcieliśmy znaleźć młodszego Salvatore, zanim stanie się coś strasznego.

-Myślałem, że chciałaś się przebrać- Ciszę przerwał mój towarzysz.

-Chciałam- Potwierdziłam.

-Więc, dlaczego tego nie zrobiłaś?

-Z dwóch powodów. Po pierwsze nie chciałam zostawić ciebie razem z dziewczynami, bo chyba byście się tam pozabijali- Posłałam mu znaczące spojrzenie. –A po drugie, szkoda mi tych ubrań. Kto wie, co może się wydarzyć? Jeszcze powtórzy się ta sytuacja z Grilla…

-Nie dopuszczę do tego- Powiedział stanowczo.

-Wiem. Ufam ci. Mimo to lepiej dmuchać na zimne- Pogłaskałam wampira po policzku, na co jego kąciki ust uniosły się. –Masz jakiś pomysł, gdzie ich można znaleźć?

-Katherine lubi się trzymać blisko, ale nie na tyle, żeby była w centrum. Uwielbia też wygodę i zabawę, więc musi być w bogatszej części Mystic Falls.- Wzruszył ramionami. -Przynajmniej mam taką nadzieję- Dodał po chwili.

-I masz zamiar wchodzić do każdego ładniej wyglądającego budynku?

-Nie do każdego. Tylko tych luksusowych i teoretycznie pustych- Puścił mi oczko.

            W tej właśnie chwili wjechaliśmy do najbogatszej części miasta. Była to dzielnica pełna olbrzymich willi, zieleni, a także luksusowych klubów, barów i restauracji, na których normalnego człowieka nie byłoby stać.

Damon zatrzymał samochód na strzeżonym parkingu, wysiadł z auta i zanim ja odpięłam pas bezpieczeństwa, on otworzył mi drzwi.

-Czeka nas spacer- Stwierdził ostrzegającym tonem. Zauważyłam torbę, która zwisała mu przez ramię.

-A to, co?- Wskazałam na pakunek wysiadając z pojazdu.

-Broń- Powiedział tak, jakby to było oczywiste. –Ric mówił, że lubisz kusze- Dodał po chwili, wyciągając przyrząd razem ze strzałami.

-Owszem, lubię- Uśmiechnęłam się, pocałowałam wampira i odebrałam od niego przedmioty. Oprócz kuszy, dostałam jeszcze parę kołków, werbenę zarówno w sprayu jak i w strzykawce oraz pistolet na drewniane naboje –W drogę?- Spytałam, po zapakowaniu broni do plecaka. Chłopak przytaknął skinieniem głowy, wziął mnie za rękę i ruszyliśmy.

***

            Chodziliśmy już tak kilka godzin. Nie czułam się zmęczona, tylko raczej rozczarowana. Do jakiegokolwiek domu nie poszliśmy, albo okazywał się pusty, albo zamieszkany, tylko nie przez te osoby, co trzeba.

Na szczęście miałam koło siebie, Damona, który co jakiś czas rozśmieszał mnie jakimś żartem, albo komentarzem.

            Spojrzałam na zegarek. Była już piętnasta. Zaczynało ssać mnie w żołądku. Nic dziwnego, od rana nic nie jadłam. I jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu. Rozbawiony wampir przeniósł na mnie swój troskliwy wzrok.

-Chyba powinnaś coś zjeść. Chodź- Pociągnął mnie w stronę najbliższego baru, którego nazwy nawet nie potrafiłam wymówić.

-Ja nie…- Chciałam protestować, jednak było już za późno.

Znaleźliśmy się w środku. Gdy mój wzrok przyzwyczaił się do półcienia, jaki panował w pomieszczeniu, rozejrzałam się. Bar był bardzo nowoczesny. Tańczyły w nim kolorowe światła, na czarnych kanapach siedziała rozbawiona młodzież z bogatych rodzin, a przy ścianie po lewej stronie urzędował DJ.

Nagle mój wzrok przykuły dwie postacie, a mianowicie Stefan i Katherine, zabawiający się jakąś dziewczyną. Chodź nie wiem, czy słowo zabawiający jest tutaj wskazane. Po prostu oboje przyssali się do jej szyi.

Zamrugałam kilka razy, jakbym chciała wymazać ten obraz z mojej pamięci, po czym spojrzałam na Damona. Po jego minie widać było, iż nie jest zadowolony z zaistniałej sytuacji.

-To, co robimy?- Zwróciłam się do wampira.

O czego by tu zacząć? No to może tak. Przepraszam was wszystkich, że tak długo nie dodałam żadnego rozdziału...Brak czasu... :/ Eh. Gdyby nie ta szkoła... :P ale trzeba się edukować ;P

Rozdział nie jest zbyt długi, ale za krótki też nie jest. Przynajmniej mam taką nadzieję ;)

Czekam na wasze komentarze ;) Pozdrawiam ;*