Rozdział 19

Oczami Caroline:

            Jechałam autem. W sumie to jechaliśmy, jednak starałam się ignorować fakt, że za kierownicą siedział Klaus.

Atmosfera i tak była już wystarczająco gęsta. A co by było gdybyśmy próbowali rozmawiać? Zastanawianie się nad sensowną odpowiedzią, zwłaszcza, iż miało się już trochę alkoholu we krwi, nie wydawało się zachęcającą opcją.

Tak, więc w ciszy zmierzaliśmy do jakiejś, zapewne drogiej restauracji, gdzie porcje są tak małe, że aby się najeść, należałoby zamówić ze cztery dokładki. Starałam się pocieszyć myślą o obecności wytrawnego wina i choć zdaje sobie sprawę z konsekwencji mieszania alkoholu, miałam to w tym momencie w przysłowiowych czterech literach.

Po jakiś piętnastu minutach jazdy, samochód zatrzymał się. Tak jak podejrzewałam - najwykwintniejsza restauracja w całym Mystic Falls. Szybko wyplątałam się z pasów bezpieczeństwa i wydostałam z pojazdu. Prawie uderzyłam drzwiami pierwotnego, który planował pomóc mi wysiąść. Jednak w odpowiedniej chwili odskoczył. Niestety… Jakoś nie miałabym wyrzutów sumienia gdybym go trafiła.

-Nie ułatwiasz mi bycia dżentelmenem, kochana- Stwierdził kręcąc głową.

-Bo nim nie jesteś- Wzruszyłam ramionami.

-Ponieważ nie dajesz mi szansy być- Zauważył.

-Nie zasługujesz na to- Odpowiedziałam szczerze.

-A, kto twoim zdaniem zasługuje?- Drążył temat. Zastanowiłam się chwilę.

-Ktoś, kto nie nazywa mnie kochaną.

-Masz na myśli Tyler’a?- Słysząc imię Lockwood’a momentalnie spochmurniałam.

Opuściłam wzrok. Nie miałam ochoty ponownie rozpamiętywać tego, co się wydarzyło. Zawłaszcza, że już prawie zapomniałam o całej sytuacji. Klaus chyba wyczuł, iż coś jest nie tak, ponieważ prawie natychmiast zmienił temat.

-Chodźmy już do środka- Powiedział cicho, a ręką wskazał przeszklone drzwi restauracji.

Niepewnie ruszyłam za nim. Podszedł do wolnego stolika i odsunął mi krzesło. Ale ja, jak to ja. Ominęłam je i zasiadłam na siedzeniu obok.

Oczami Damona:

            Temperatura spadała z każdą minutą, a na niebie stopniowo pojawiały się deszczowe chmury. Nie chciałem, żeby dziewczyna, siedząca obok mnie, przeziębiła się. Chyba czas już wracać. Zerknąłem na zegarek. Była już, a może dopiero, dwudziesta.

            Spojrzałem na szatynkę, która tuliła się do mojego ramienia. Z ogromnym zainteresowaniem wpatrywała się w znajdujący przed nami krajobraz.

-Elena- Zagadnąłem cicho. –Czas wracać.

-Już?- Zapytała zdziwiona.

-Owszem. Jutro mój pierwszy dzień na uczelni. Nie wypadałoby się spóźnić- Posłałem jej uśmiech.

-Myślałam, że nie będziesz chciał się w to bawić.

-Bawić się? Moja droga, ja to biorę w stu procentach na poważnie- Zrobiłem krótką pauzę. –Poza tym uprzedzałem , że nie będę odstępować cię ani na krok. Musisz pogodzić się z moim towarzystwem, czy tego chcesz, czy nie- Dziewczyna zaśmiała się i pokręciła głową z niedowierzaniem.

-Ach… No tak. Nie zniósłbyś tej samotności.

-Właśnie. Jak ty mnie dobrze znasz…- Pocałowałem ją w czubek głowy. –A teraz w drogę.

-Zaraz, mam warunek- Posłałem jej pytające spojrzenie. –Wrócimy tu kiedyś- Powiedziała z nutką nadziei w głosie.

-Oczywiście. Kiedy tylko będziesz miała ochotę- Nie czekając na pozwolenie wziąłem Elenę na ręce i pognałem w kierunku samochodu.

Oczami Caroline:

            I kto by pomyślał? Po tej wpadce Klausa z Tylerem, zrobiło się nawet znośnie. Pierwotny nie używał już tych swoich irytujących zdrobnień, a po winie rozluźnił się. Nawet ja zmieniłam do niego nastawienie. Porzuciłam sarkazm i starałam się być miła. Z marnym skutkiem, ale liczą się chęci.

            Teraz obserwowałam poczynania Klausa, który na białej serwetce szkicował mój portret. Nie powiem świetnie, mu to wychodziło. Długopisem z niebieskim wkładem idealnie oddawał każdy szczegół mojej twarzy. Takie same oczy, takie same usta, takie same włosy, po prostu wszystko było identyczne.

-Jak ty to robisz?- Zapytałam zaciekawiona.

-Lata ćwiczeń- Odparł ze cwaniackim uśmiechem, podając mi ukończony rysunek.

-Musiało być ich naprawdę dużo- Stwierdziłam cicho, podziwiając dzieło.

-Człowiek uczy się przez całe życie.

-Wiesz co? Czasami mówisz całkiem logicznie- Zaśmiałam się i upiłam łyk czerwonego wina.

-To był komplement?- Zamyśliłam się na chwile.

-Zależy. Bo logika w twoim przypadku to dość rzadkie zjawisko- Wzruszyłam ramionami.

            Nie zdążyłam już nic więcej powiedzieć, ponieważ do restauracji wszedł mój były z inną dziewczyną. Łzy naleciały mi do oczu. Nie umknęło to uwadze Klausa, który popatrzył na mnie z troską.

-Zawieź mnie do domu- Poprosiłam starając się opanować płacz. Pierwotny kiwnął głową i wyprowadził mnie na zewnątrz.

-Co on ci zrobił?- Zapytał, gdy znaleźliśmy się przy samochodzie.

-Nie chcę o tym rozmawiać- Starałam się brzmieć stanowczo, jednak na marne.

-Powiedź- Nakazał.

-Zniszczył mi życie! Wystarczy?- Wykrzyczałam w jego kierunku.

Musiałam się jakoś wyżyć. Zwykle w takich przypadka rzucałam talerzami, kieliszkami lub czymkolwiek, co miałam pod ręką. W tym momencie nie widziałam opcji rozbijania naczyń, więc zaczęłam chodzić w koło i pozwoliłam sobie na płacz. Klaus przez chwilę przyglądał się całej tej scence, poczym podszedł do mnie i mocno przytulił. Nie protestowałam. Również go objęłam.

-Powiesz mi wreszcie, o co chodzi?- Zapytał delikatnie. Westchnęłam.

-Któregoś dnia wracając z zajęć stwierdziłam, że odwiedzę Tyler’a. I tak jakoś wyszło, iż zastałam go w łóżku z jakąś laską. Od tej chwili nie rozmawialiśmy- Wyznałam lekko skrępowana.

-Kiedy to było?

-Z pół roku temu… Wiem przesadzam, ale od tego czasu unikam go jak ognia- W moim głosie słuchać było bezsilność.

Oczami Bonnie:

            Byłam w drodze do Mystic Grill. Caroline wyszła z Klausem, Elena też niewiadomo gdzie się szlajała, dlatego zadzwoniłam do Jeremy’ego. Miał dziś wolne, więc bez problemu zgodził się na spotkanie.

            Weszłam do baru i rozejrzałam się wokół. Gilbert siedział przy jednym ze stolików w rogu. Gawędził z Matt’em. Ruszyłam w ich kierunku.

-Witam- Przywitałam się z uśmiechem. –Co tam u was chłopcy?

-A wszystko w porządku- Odpowiedzieli chórem.

-A, o czym tak zawzięcie plotkowaliście?- Wyczułam, że coś jest nie tak.

-Męskie sprawy- Burknął mój chłopak, całując mnie na przywitanie w policzek.

-Chętnie posłucham- Dojrzałam w ich oczach zmartwienie.

-To ja już wrócę do pracy- Rzekł Matt i oddalił się do baru.

-Więc?

-Posłuchaj, Katherine tutaj jest- Powiedział cicho.

-Jak to?

-Szukała Stefana, Eleny i Damona.

-Czyli jednak im się udało…- Wyczułam niedowierzanie we własnym głosie.

-Co takiego?- Spytał Jeremy zdezorientowany.

-Później ci wytłumaczę.

Oczami Eleny:

            Wysiedliśmy właśnie z auta na podjazd domu Salwatorów. Nie miałam jednak ochoty wracać. Chętnie poszłabym jeszcze na jakiś spacer, zważywszy na to, że godzina była jeszcze młoda. Spojrzałam na wampira, który z zaciekawieniem przyglądał się mojej zamyślonej minie.

-Elena myśli. Panie i panowie to jednak się zdarza- Zgromiłam go spojrzeniem.

-Tak, tak. Posiadam umiejętności, których ty niestety nie- Odgryzłam się. -Możemy się jeszcze gdzieś przejść?- Spytałam niepewnie.

-Jeżeli będziesz grzeczna- Odpowiedział.

-Zawsze jestem- Stwierdziłam i wystawiłam mu język.

            Szliśmy w całkowitej ciszy, bez wymierzonego celu, prosto przed siebie. Wiatr owiewał nam twarze, a kolorowe liście skrzypiały pod butami. Wreszcie dotarliśmy do miejsca, którego wcale, ale to wcale się nie spodziewałam. Otóż ujrzałam most Wickery. To na nim moje życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni.

Spojrzałam na Damona. Z jego miny wnioskowałam, że też nie spodziewał się, iż dojdziemy, aż tak daleko. Bez słowa podeszłam do barierki i oparłam się o nią.

Poczułam ramiona obejmujące mnie z tyłu.

-Tęsknisz za dawnym życiem, prawda?- Usłyszałam troskliwy głos. Zamyśliłam się na chwilę.

-Nie- Odpowiedziałam w miarę pewnie. –Tęsknie za rodzicami i Jeną, ale nie chciałabym być tą Eleną, która wymachiwała pomponami- Zrobiłam krótką pauzę. -Strasznie żałuje, że moja rodzina nie może być ze mną. Że nie możemy się wspierać, czy prosić i dawać rady. Ale mam Jeremy’ego oraz zyskałam ludzi, na których mi zależy. Ciebie, Alarica, Stefana. Moi przyjaciele również mnie nie opuścili. I z perspektywy czasu nie wiem, czy chciałabym to zmieniać.

-To chyba dobrze, że pogodziłaś się z przeszłością, choć muszę stwierdzić, że trochę żałuję, iż nie zobaczę cię już w stroju cheerleaderki. Wyglądałaś w nim niezwykle ponętnie- Stwierdził spoglądając na moją dłoń, która bawiła się naszyjnikiem. –Ciągle go nosisz?

-A widziałeś mnie kiedyś bez niego?

-Nie, ale…

-Nie ściągałam go od czterech lat- Rozwiałam jego wątpliwości. –Strasznie mocno się do niego przywiązałam –Przekręciłam głowę w jego stronę złączając nasze usta w pocałunku. –Mam prośbę- Szepnęłam.

-Jaką?

-Obiecaj mi coś. Obiecaj, że już nigdy nie wyjedziesz.

-Obiecuję, chyba, że ty będziesz chciała, abym zniknął- Patrzyliśmy sobie w oczy przez ładne parę minut.

-Możesz mi wierzyć lub nie, ale nie będę chciała.

            Ponownie do siebie przylgnęliśmy. Tym razem na o wiele dłużej. Nasze usta współgrały ze sobą w każdym ruchu.

            Niespodziewanie poczułam zimną kroplę, która wylądowała mi na policzku. Zaraz po niej następne.

-Pada. Powinniśmy wracać- Stwierdził Damon odrywając się ode mnie.

-Mam to gdzieś.

-Chcesz być chora? Proszę bardzo, ale ja ci rosołu gotował nie będę- Zagroził. Ulewa stawała się coraz silniejsza.

-Jak to nie?- Udałam zdziwienie. –Dobrze, więc chodźmy.

***

            Wróciliśmy do pensjonatu cali przemoczeni. Z naszych włosów kapały ogromne krople wody, a w naszych ciuchach nie zostało już ani jednej suchej nitki.

-Chyba nie będziemy dzisiaj wracać do twojego domu- Stwierdził Damon, zdejmując przemoczoną kurtkę.

-Chyba nie- Potwierdziłam trzęsąc się z zimna.

-Chodź, dam ci suchą koszulę do spania. I szybko leć pod ciepły prysznic. Rozgrzej się.

            Jak kazał, tak też zrobiłam. Szybko się umyłam, rozczesałam włosy i zbiegłam na dół w samej koszuli starszego Salvatore. Zastałam go przy kominku, który zapewne przed chwilą rozpalił. Podeszłam do niego, przykucnęłam i delikatnie objęłam chłopaka ramionami.

-Nie powinnaś zachodzić wampira od tyłu. To może się źle skończyć.

-Na przykład jak?- Nim się zorientowałam znalazłam się na kolanach Damona.

-Na przykład tak- Uśmiechnął się. –Co chcesz teraz robić, bo domyślam się, że nie spać.

            Objęłam go za szyję i pocałowałam. Nic więcej nie musiałam mówić. Po chwili znaleźliśmy się w sypialni. Reszty można się już domyślić.

Nie zabijajcie mnie proszę ;p

Miałam dodać go już dwa dni temu, ale ciągle coś mi nie pasowało.

Poniekąd dalej tak jest... Trochę go przesłodziłam ;p 

Cóż jeszcze mogę powiedzieć? 

Chyba już nie będę zanudzać. :P

Dziękuję za wasze komentarze i zachęcam go dalszego wyrażania swoich opinii :)

Buziaki :*