Rozdział 18

Oczami Eleny:

-I, co z nim zrobimy?- Zapytałam, wskazując ręką na bezwładne ciało Stefana, leżące na tylnym siedzeniu samochodu. –Zamkniemy go znów w piwnicy w pensjonacie? Przecież to pierwsze miejsce, do jakiego zajrzy Katherine.

-Może i zajrzy, ale to stary dom. Posiada wiele tajemnic, o których ona nie ma pojęcia- Odparł zagadkowo Damon.

-Tajemnic?- Zainteresowałam się. Byłam w pensjonacie tyle razy, a nic niezwykłego nie zobaczyłam. –Jakich?

-Gdybym ci powiedział to, to przestałaby być tajemnica- Zauważył. Zgromiłam go spojrzeniem, na co chłopak, po prostu cicho się zaśmiał. –No nie patrz tak na mnie. Zobaczysz na miejscu.

-Niech ci będzie, ale mam nadzieję, że wiesz, iż ci nie odpuszczę?

-Przeszło mi to przez myśl.

            Nie dodał już nic więcej, gdyż wjechaliśmy na podjazd domu Salvatorów. Choć słowo dom, moim znaniem, nie było tutaj wskazane. Bardziej pasuje rezydencja, albo tak jak wszyscy nazywają to miejsce, pensjonat. To przez wielkość całej posesji i ze względu na styl, jaki tu królował.

            Zabrałam się za rozpinanie pasów i już miałam otworzyć drzwi, ale zostałam wyprzedzona. Pokręciłam z niedowierzaniem głową.

-Wiesz, dałabym sobie radę. Otworzenie drzwiczek to nie taka wielka filozofia.

-Chyba jednak wolę ci pomóc. Mam więcej lat doświadczenia- Odparł podając mi pomocną dłoń, którą chętnie przyjęłam. Wysiadłam z auta i zaczęłam obserwować poczynania Damona.

-Masz przy sobie jakieś cieplejsze rzeczy?- Spytał się mnie, zarzucając brata na plecy.

Nie był przy tym jakoś szczególnie delikatny. Razem skierowaliśmy się w kierunku budynku.

-Chodzi ci o swetry i golfy? Zabrałam tylko parę jeansów, kilka koszulek, wygodne buty i kurtkę. A po co ci to wiedzieć?

-Mówiłem już, że zabiorę cię w pewne miejsce- Wzruszył ramionami. –No nic, dostaniesz mój sweter. Mam tylko nadzieję, że jakiś został w domu i braciszek mi ich nie spalił.

            Weszliśmy do środka i od razu skierowaliśmy się na górę. Damon poszedł do swojej sypialni, a ja zaraz za nim. Przez całe cztery lata jego nieobecności, nie wchodziłam tu. I to nie, dlatego, że nie byłam ciekawa, co kryje się za ciągle zamkniętym zamkiem. Po prostu Stefan mi nie pozwalał. Zawsze zastanawiałam się, co jest tego powodem. Teraz już wiem.

-Jak ja dawno tu nie byłam- Powiedziałam cicho, bardziej do siebie niż do niego. –Pamiętam, że uwielbiałam ten pokój.

            To była prawda. W stu procentach. Uwielbiałam tu przebywać, chociaż nigdy wcześniej bym się do tego nie przyznała.

Wystrój tego pomieszczenia strasznie mnie relaksował. Na środku sypialni stało olbrzymie łoże z czterema kolumienkami po bokach. Wszystkie meble zaczynając od szafy, przez komodę, a kończąc na etażerkach miały kolor ciemnego drewna. Na beżowych ścianach wisiało kilka obrazów. Jednak najbardziej moją uwagę przyciągnęły stosy książek poukładanych na półkach przy ścianach.

-Naprawdę to wszystko przeczytałeś?- Spytałam podchodząc do jednej z nich. Przejechałam palcem po okładkach kilku dzieł.

-Bez wyjątku- Wzruszył ramionami, jakby to nie było nic niezwykłego. Stanął przed komodą i wyciągnął z niej malutki kluczyk o dziwnym kształcie. –No i jest.

-Do, czego on służy?- Zapytałam zaciekawiona.

-Zaraz się przekonasz- Odpowiedział tajemniczo. –Chodź.

            W dalszym ciągu miał brata przewieszonego przez plecy. Mimo to wolną ręką ujął moją dłoń.

            Wyszliśmy na korytarz i skierowaliśmy się w stronę prawie pustej, wyłożonej drewnem ścianie, na której wisiał tylko i wyłącznie jeden obraz. Damon przekrzywił ramę, a moim oczom okazał się zamek, idealnie pasujący do kluczyka, który został w nim przekręcony. Zamek zaskrzypiał, a moim oczom ukazało się wejście. Było tak doskonale ukryte, że przed otwarciem, nawet, jeżeli dobrze się przyjrzeć, zupełnie nie było go widać. Dopiero po uchyleniu drzwi, pojawiała się czarna otchłań. Pytanie gdzie prowadziła? Za chwilę miałam się przekonać.

            Damon wsadził rękę do środka i zaczął klepać ścianę w poszukiwaniu włącznika światła. Po chwili całe pomieszczenia rozjarzyło się jasnym blaskiem. Zaciekawiona zajrzałam do środka.

            Był to pokój. Praktycznie pusty, nie licząc starej kanapy i stojących przy ścianach doniczek z rosnącą werbeną. Nawet nie zadano sobie trudu rozłożeniem tu jakiejkolwiek wykładziny.

-Nic ciekawego- Odparł Damon, zrzucając brata na kanapę. –Jedyną jego zaletą jest to, że nie da się z niego wyjść bez tego- Wskazał na kluczyk i wycofał się z powrotem na korytarz.

-A jak się ocknie? Nikt go nie usłyszy?

-Pokój jest dźwiękoszczelny- Wyjaśnił wzruszając ramionami. Wyciągnął do mnie rękę. –Chodź, dostaniesz jakiś ciepły sweter.

Oczami Caroline:

-Jeszcze po kropelce, jeszcze po kropelce, póki wódka jest w butelce!- Wykrzykiwałam w niebogłosy i ponownie przechyliłam flaszkę do ust.

Wbrew pozorom nie byłam pijana, choć moja przyjaciółka była innego zdania. Patrzyła na mnie z troską i niedowierzaniem jednocześnie. A ja po prostu, po alkoholu, miałam dobry humor.

-Nie uważasz, że już wystarczy?- Bonnie popatrzyła na mnie wręcz błagalnie.

-Nie, dlaczego?

-Ponieważ po pijaku jesteś zdolna do wszystkiego. Dosłownie. Plus jeszcze to spotkanie z Klausem. Nie chcę żebyś zrobiła coś, czego później będziesz żałować- Starała się wytłumaczyć czarownica.

-Bonnie, nie jestem głupia. Wiesz, że ja bym nigdy z Klausem…Uuu…- Wzdrygnęłam się na samą myśl. –W każdym razie nie jestem pijania. Nie trzeźwa owszem, ale niepijana.

-A, czym to się różni?

-Tym, że trzymam się jeszcze na nogach- Zaśmiałyśmy się.

            Niespodziewanie po pokoju rozległo się pukanie. Bonnie spojrzała na zegarek.

-Jest osiemnasta- Oświadczyła.

-Boże, czy on musi być tak punktualny?- Zapytałam z irytacją, odłożyłam butelkę i poszłam otworzyć.

-Witaj Caroline- Powitał mnie z uśmiechem.

-Cześć- Odpowiedziałam bez entuzjazmu. –To, co idziemy? Chce mieć to jak najszybciej za sobą.

-Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem- Rzekł szarmancko. A ja wyszłam z pokoju i ignorując wyciągnięte ramię hybrydy, ruszyłam ku wyjściu z akademika. –Mówiłem ci już, że pięknie wyglądasz?

-Nie i nie chce tego słuchać- Stwierdziłam lekko podirytowana.

-Jak chcesz, kochana- Wzruszył ramionami.

-Możesz nie mówić do mnie kochana? To strasznie irytujące- Nagle Klaus zatrzymał się, patrząc na mnie z lekkim niedowierzaniem. –Co znowu?- Zapytałam rozkładając ręce.

-Piłaś coś?

-Nie- Spojrzał na mnie podejrzliwie. –No dobra, kieliszek wina. Coś jeszcze?

-Wydaje mi się, że to nie był kieliszek wina, słońce. Mnie nie oszukasz.

-A, co ci do tego? I nie mów do mnie słońce!

-A jak mam się do ciebie zwracać? Koteczku? Gwiazdeczko?

-Wiesz ludzie posiadają coś takiego jak imiona. A jak ci nie pasuje to zwracaj się do mnie bezosobowo.

-Wolę zdrobnienia, misiaczku.

-A wsadź sobie w…- Nie dokończyłam. Za wszelką cenę starałam się uspokoić. –Dobra, skończmy ten temat.

-Jak sobie życzysz- Odparł z uśmiechem.

-To gdzie idziemy?- Spytałam oddychając głęboko.

-Jestem tradycjonalistą. Więc postanowiłem, iż zabiorę cię do restauracji, później przejdziemy się po parku.

-Niech ci będzie- Nie byłam zachwycona tą perspektywą. Wolałabym zabrać się z nim do kina, czy gdziekolwiek, byle nie musieć z nim rozmawiać, czy też na niego patrzeć. –Tylko pamiętaj, jutro mam zajęcia i nie chcę ich opuszczać- Dodałam, mając nadzieję, że ten dzień szybko się skończy.

Oczami Eleny:

-To gdzie mnie zabierasz?- Zapytałam schodząc po schodach.

Chwilę wcześniej przebrałam się w normalniejsze ciuchy. Stare i dziurawe jeansy zastąpiłam czarnymi rurkami, a sprany top, czerwoną koszulką z rękawami trzy czwarte. Włosy na szybko zaplotłam w warkocza.

-Zobaczysz na miejscu. Myślę, że ci się spodoba- Uśmiechnął się do mnie. –Proszę- Dodał, podając mi gruby, czarny sweter, wkładany przez głowę.

            Wzięłam go bez słowa i włożyłam. Już przy zakładaniu poczułam cudowny zapach wydobywający się z delikatnej wełny.

-Nie uważasz, że jest trochę za duży?- Zaśmiałam się. Cóż nie ma, co ukrywać, sweterek „leciutko” ze mnie zwisał.

-Jest wprost idealny- Stwierdził, podszedł do mnie i musnął ustami moje usta. –Ale czepiałbym się jednej rzeczy- Mówiąc to chwycił za moją gumkę do włosów i ściągnął ją. Następnie delikatnie rozplótł warkocza.

-Lepiej?- Zapytałam śmiejąc się.

-Zdecydowanie- Jego usta ponownie dotknęły moich. –Czas się zbierać- Dodał, gdy oderwaliśmy się od siebie.

            Nie protestując, zabrałam się za zakładanie glanów. Nie powiem trochę to trwało. Podniosłam wzrok na Damona, który przyglądał się z rozbawieniem całej tej scence.

-Skąd wytrzasnęłaś te buty? Ze sklepu wojskowego?- Zgromiłam go spojrzeniem.

-Nie śmiej się ze mnie. One są strasznie wygodne i…

-Ważą z pół tony?- Dokończył za mnie.

-Jesteś straszny- Stwierdziłam. –Po prostu je lubię i tyle- Wzruszyłam ramionami i sięgnęłam po kurtkę, którą trzymał wampir.

***

            Jechaliśmy już jakiś czas. Pogoda poprawiła się, a na niebie pojawiło się słońce. Spojrzałam na Damona, który uśmiechał się sam do siebie i pokręciłam z niedowierzaniem głową.

-Powiesz mi wreszcie, gdzie mnie zabierasz?

-Może tak, może nie?

-To jak?

-Niech pomyślę…- Udał zadumę. –Nie.

-Damon! Proszę- Uśmiechnęłam się słodko.

-Trochę cierpliwości i zaufania.

-Wiesz, że ci ufam.

-Dobrze, że to powiedziałaś- Mówiąc to zatrzymał samochód na poboczu.

Chwycił za torbę leżącą na tylnym siedzeniu i wysiadł z auta. Obszedł pojazd, by zaraz znaleźć się od strony pasażera i otworzyć mi drzwi.

-Co robisz?- Zapytałam, bo zamiast podać mi dłoń, jak to zwykle miał w zwyczaju, wziął mnie na ręce.

-Sama powiedziałaś, że mi ufasz- Zamknął auto i nie zważając na moje protesty, popędził gdzieś w wampirzym tempie.

            Zamknęłam oczy, ponieważ od migających szybko obrazów kręciło mi się w głowie. Złapałam się też mocniej jego szyi i choć wiedziałam, że mnie nie upuści, czułam się bezpieczniej mając go blisko siebie. W końcu stanął i delikatnie posadził mnie na pniu, sam również spoczął obok.

            Otworzyłam szerzej oczy ze zdumienia. Byliśmy na lekkim wzniesieni, z którego widać było całe Mystic Falls. Uroku dodawało zachodzące za horyzontem słońce. Wokół nas rozpościerał się kolorowy las. Liście na drzewach nabrały już odcieni żółci, czerwieni oraz brązu.

-Wow- Wysapałam zaskoczona. Bez owijania w bawełnę, mogłam stwierdzić, że tu jest pięknie. –Skąd znasz to miejsce?

-Przychodzę tu myśleć, podejmować ważne decyzje, czy też odpocząć od całego świata- Położyłam głowę na jego ramieniu, a on objął mnie w pasie. –Poczekaj, aż zrobi się ciemno.

            Tak też zrobiłam. W między czasie rozmawialiśmy, śmialiśmy się, nie obyło się też bez małych pieszczot.

W torbie wampir przechowywał termos z gorącą czekoladą oraz kanapki z najróżniejszych składników, które zajadaliśmy. W końcu zapadła noc. 

Już wiem, co Damon miał na myśli mówiąc, abym poczekała, aż zrobi się ciemno. Otóż całe Mystic Falls zamieniło się w mnóstwo małych żółtych światełek. Na tle gwiazd wyglądało to niesamowicie.

-Spójrz- Wskazał palcem na mały, spadający z nieba paciorek. –Pomyśl życzenie.

            Wiem, czego pragnę. Chciałabym, żeby było już tak zawsze. I wierzę, że to jest możliwe.

Nie zabijajcie mnie proszę. Strasznie mocno przepraszam za tak długą nieobecność, ale najpierw wciągnęłam się w książkę (którą serdecznie polecam "W pierścieniu ognia"), a później miałam blokadę. Wpatrywałam się w pustą kartkę i nie mogłam ani słowa napisać. 

Rozdział wyszedł jak wyszedł, ale lepszy taki niż żaden. Przynajmniej taką mam nadzieję. Cóż jeszcze mogę dodać? Chyba tylko tyle, że czekam na wasze szczere opinie.

To tyle. Pozdrawiam wszystkich czytelników. :)