Rozdział 25

Oczami Damona:

            Nigdy, ale to nigdy nie myślałem, że moje życie może się tak szybko i diametralnie zmieniać. Pytanie: czy na leprze? Jedno jest pewne. Nuda na pewno mi nie groziła.

-Nie wierzysz jej, prawda?- Usłyszałem zmartwiony głos Eleny.

-To nie ma sensu. Dlaczego tak długo się ukrywała? Dlaczego dopiero teraz się ujawniła?- Zadawałem na głos pytania, na które sam nie znałem odpowiedzi. Dziewczyna uśmiechnęła się pocieszająco.

-Nie wiem, Damon- Zamyśliła się na chwilę. -Może chciała odzyskać rodzinę? Albo czuła się samotna?

-Ale, dlaczego dopiero teraz?- Starałem się zrozumieć jej motywy. –Dlaczego nie pojawiła się wcześniej?- Elena podeszła do barku, nalała do szklanki alkoholu i podała mi naczynie.

-Ja tez tego nie rozumiem- Przyznała, siadając obok. –Wiesz, że nie jestem fanką picia- Dodała po chwili, wskazując głowa na szklankę. –Ale dzisiaj ci pozwalam.

            Uśmiechnąłem się delikatnie. Może nie ma się czym martwić? Może Elena ma rację? Oby tak było.

            Siedzieliśmy chwilę w ciszy, po czym wyciągnąłem telefon.

-Powinienem zadzwonić do Stefana- Stwierdziłem.

-Powinieneś- Przyznała cicho.

            Wybrałem odpowiedni numer i dotknąłem zielonej słuchawki. Automatycznie przełączyłem na głośno mówiący. W salonie rozległ się donośny sygnał.

-Drugi raz jednego dnia? - Usłyszałem głos brata. -Jeszcze uznam, że tęsknisz.

-Żebyś wiedział braciszku- Powiedziałam zgryźliwie. –Śnie o tobie, jesteś celem mojej marnej egzystencji- Dodałem nie mogąc się powstrzymać.

-Co jest, Damon?- Wyraźnie wyczuł, że coś jest nie tak.

-Co byś zrobił, gdybym powiedział ci, że dzisiejsze zajęcia prowadziła nasza siostrzyczka?- Brat roześmiał się.

-On mówi prawdę- Odparła Elena, uciszając Stefana.

-Jesteście pijani, prawda?

-Oj, chciałbym bracie. Niestety jestem stu- Spojrzałem na szklankę spoczywającą w mojej dłoni. –Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent trzeźwy.

-I czego ona chce?- Zapytał nie dowierzając.

-Dobre pytanie. Gdybym znał odpowiedź to wierz mi, podzieliłbym się nią od razu.

-Cholera… Bardzo jest źle?

-Jeszcze nie. Dowiemy się jutro- Odparłem bez przekonania. –Piszesz się na rodzinno przyjacielski obiad?

-Dlaczego nie? Będę o piętnastej.

***

            Obudziłem się w środku nocy, czując krew i słysząc przyspieszony oddech oraz bicie serca Eleny. Zerwałem się przestraszony, natychmiast starając się obudzić dziewczynę. Na próżno. Elena dryfowała gdzieś między światami, nie mogąc się wydostać. Porwałam ją, więc w ramiona delikatnie kołysząc i jednocześnie ścierając krew z jej twarzy. Czekałem. Bo co innego miałem zrobić? Strach ogarnął moje ciało i zawładnął nim, tak samo jak poprzedniego wieczoru.

            Po paru minutach otworzyła przerażone oczy i natychmiast wtuliła się we mnie. Chociaż wiedziałem, że coś jest nie tak, odetchnąłem z ulgą.

-Co jest, słoneczko?- Zapytałem dziewczyny zmartwionym głosem.

-Damon, coś jest nie tak- Odparła wtulając twarz w moją koszulkę. –To ten sam sen… Ten sam- Wykrztusiła przez łzy.

Oczami Eleny:

-Boisz się dzisiejszego dnia?- Zapytałam z znienacka Damona.

            Całe jedzenie było już gotowe, zastawa pięknie ułożona na ogromnym stole w jadalni, a nam nie pozostało nic innego jak czekać na gości. Na dzisiejszym obiedzie oprócz Damona, Mel, Stefana i mnie pojawić się miały Bonnie z Caroline i nawet mój ciekawski braciszek z Alaric’iem. Gdy tylko Jeremy usłyszał o siostrze Salvatore zadeklarował, że nie może tego opuścić. Natomiast Ric nie chciał puszczać go samego.

-Troszeczkę- Odparł Damon bez większego przekonania.

            Wtem zadzwonił pierwszy dzwonek do drzwi.

Ok, ok. Możecie mnie zabić :P 

Nie dość, że tak późno dodaje rozdział to jeszcze tak piekielnie krótki. 

Przepraszam, ale klasa maturalna to katastrofa...

Całe szczęście, że jakiś genialny człowiek wymyślił święta i ferie :D

Tak więc nie będziecie musieli tak długo czekać :P

A wracając do świąt... 

Na składanie życzeń typu "Wesołych świąt" już chyba za późno,

więc życzę wam tylko tradycyjnie szczęśliwego nowego roku :*

samych dobrych ocen, spełnienia najskrytszych marzeń,

a dla tych po 18. braku kaca :P

To chyba tyle na dziś :P

Bardzo dziękuję za wasze komentarze 

i za to, że mimo tych długich odstępstw w czasie, 

dalej tu trwacie :*

I przepraszam, nie tylko za te odstępstwa,

ale także za to że nie komentuję rozdziałów u was.

Chcę tylko powiedzieć, że czytam wszystko

(zwykle po nocach)

i naprawdę was podziwiam :)

Jesteście wspaniałe :D

Pozdrawiam serdecznie :) Buziaczki :*